4/10/17

Rot dag.

Ik kom in de ochtend weer met mijn koffie boven en wil onze routine starten. Vervolgens zegt een – voor mij onbekende – verpleegkundige dat ze nu over zijn gegaan naar kunstvoeding omdat alle borstvoeding op is.

Ik heb al honderd keer gezegd dat ik een hele lade vol heb liggen en dat ze alleen maar moeten gillen als het nodig is.

Dat is dus nergens opgeslagen of door gegeven.

Die communicatie hier !

Echt verschrikkelijk. Dan mogen ze wel een mooi EPD hebben maar ze weten echt niet hoe ze dat moeten opslaan of ergens notitie van moeten maken. Of overdragen aan de juiste persoon …

Ik heb bij mijn ouders de vriezer dus gevuld met melk. Liters (of zo iets) om precies te zijn. Daar kan ze voorlopig dus echt mee vooruit. Ik kan haar sowieso nog 1.5 maand drinken geven, schat ik zo in.

Dit is overigens uitzonderlijk aangezien de melkaanmaak minder goed op gang komt bij een vroeggeboorte. Daar ben ik trots op natuurlijk. Doen die tieten van mij eindelijk waar ze voor gemaakt zijn zeg maar! Het zijn tenslotte gewoon 2 organen. In dit geval goed werkende organen. 😉

Een verpleegkundige gaat er achteraan en ze komt terug met het verhaal dat de melk- keuken onlangs een aparte afdeling is geworden en dus het personeel niet in het dossier kan en mag kijken.

Hierdoor weten ze dus niks. Ja, lekker handig.

Zeker bedacht door iemand achter een bureau en nul ervaring op de werkvloer.

Er is nu een officiële klacht van gemaakt en ze gaan een nieuwe procedure van maken.

Niet dat ik daar iets aan heb maar goed dat is natuurlijk niet interessant voor hen.

De verpleegkundige die het heeft stevig heeft opgepakt, legt ons de rest van de dag in de watten en geeft extra aandacht. Dat helpt. We mogen zelfs extra buidelen.

Tijdens het buidelen mag ik niet in slaap vallen van Minoes (wat ik veel doe door de constante zware vermoeidheid) en gaat dan met haar billetjes bewegen. Alsof ze zegt: “Mama, erbij blijven!”

Ik lach er om.

De echo van het hoofdje is goed. Optiflow is nu op 1.5 liter en dat gaat stabiel.

Dus uiteindelijk wel een goede dag geworden.

08-10-17

Elke dag liggen we in ons hoekje in het ziekenhuisbed. Gordijn dicht. Onder een deken. In onze bubbel.

Ik wil hier nooit meer weg. Het is zo’n veilige plek, dit hoekje.

Buidelen is verslavend. Mijn kindje is verslavend. Wel op een goede manier.

09-10-17

Via de verpleegkundige krijg ik te horen dat ze willen afbouwen met de optiflow.

Blijkbaar ademt ze stabiel en goed. Ik laat het even bezinken want elke positieve stap is ook spannend.

Ik ben wel trots op haar.

10-10-17

Ik kom rustig met mijn dagelijks kop koffie naar boven en word gelijk lastig gevallen met een heel verhaal van de verpleegkundige dat Minoes veel dipjes heeft gehad. Als ik door vraag, blijkt dat ze zonder mijn toestemming zijn gaan afbouwen qua ondersteuning in de ademhaling.

Dus gedurende de nacht heeft iemand besloten dat het wel kan.

Ik tref een onrustige minoes die zachtjes huilt en pas rustig wordt als ik mijn hand op haar hoofdje leg en diep contact maak met haar.

Tegen de verpleging zeg ik dat er voortaan geen enkele stap gemaakt wordt in afbouwen zonder mijn expliciete toestemming van mij. IK zeg dit niet netjes en ik ben verbaasd over mezelf.

Ik ben gelijk de bitch van de afdeling geloof ik.

Er is sowieso veel onrust op de afdeling. Een fusie is gaande van twee regionale ziekenhuizen én er wordt een nieuw EPD in het ziekenhuis geïmplementeerd.

Ik zie veel groepjes op de afdeling, veel gesmoes en indirect kritiek op het ziekenhuis-beleid wat ik dan tussendoor te horen krijg. Ik kan me voorstellen dat dit geen fijne werksfeer geeft maar wat heb ik daar mee te maken?

Niet fijn om als moeder van een patiënt te ervaren. En zeker niet prettig om te voelen. Ik heb vandaag zeker een half uur moeten liggen wachten voordat ze me gingen helpen met het verplaatsen van Minoes naar de couveuse. Mijn blaas barstte bijna uit elkaar. Geen lekker gevoel met een pijnlijk litteken.

Dagboek van een alleenstaande moeder

‘Je bent natuurlijk ook alleenstaand …’

Als ik een euro krijg voor elke keer dat ik die opmerking krijg, zou ik genoeg verdienen om een sabbatical te nemen. Vooral getrouwde mensen zeggen het. Op de een of andere manier valt het hen sneller op dat ik geen partner heb. Zij hebben eerder de neiging om er iets over te moeten zeggen.

Niemand zegt ‘Je bent natuurlijk ook getrouwd ?’

Waarom eigenlijk niet?

Hoe geëmancipeerd is Nederland?

Is getrouwd zijn het hoogste goed of beter gezegd de norm?

Laten we eerlijk zijn: zo makkelijk is het niet: als alleenstaande vrouw ben ik voor veel mensen niet af.

Hoezo, niet af?

Nou, als je geen relatie hebt, dan doe je eigenlijk iets niet goed. Ik doe dus iets niet goed, nu ik zelf voor het alleenstaande moederschap ben gegaan. Wat mist er aan mij? De meningen om mij heen staan soms haaks op elkaar.

‘Je bent te weinig assertief, je hebt het niet door als iemand je leuk vindt, je sociale leven schiet tekort en je bent niet kritisch genoeg.

of:

Je bent te weinig assertief, je gaat er te snel op in als iemand je leuk vindt, je hebt een te rijk sociaal leven en je bent veel te kritisch.

Kortom: ik ben veel te kritisch, maar verder: begrijp jij het nog?

Ik niet. Hoe dan ook: ik voldoe niet want ik heb geen man. Vaak is het: ‘Je bent echt een leuke vrouw hoor, maar er zijn verbeterpunten’.

Met als gevolg dat ik me nooit genoeg voel.

Ik heb veel geld in date-coaching geïnvesteerd. Ook van dat bedrag zou ik een mega-vakantie kunnen betalen. Veel geld inderdaad, maar ik heb er wel veel van geleerd.

Zoals: 1. mensen kijken met hun eigen bril naar hoe een relatie van een ander eruit moet zien en waar je als partner aan zou moeten voldoen. Dat dit niet altijd gezond is, zeggen ze er niet bij.

Zoals: 2. Ik genoeg ben en ieder ander ook.

Met het daten is het trouwens afgelopen nu ik deze weg ben ingeslagen. Heerlijk dat ik me niet meer hoef aan te passen. Je zult het inmiddels wel begrepen hebben: dit boek gaat over alleenstaand zijn en toch een kind krijgen.

Ik heb inmiddels een dochter en ze heet Minoes.