08-10-17

Elke dag liggen we in ons hoekje in het ziekenhuisbed. Gordijn dicht. Onder een deken. In onze bubbel.

Ik wil hier nooit meer weg. Het is zo’n veilige plek, dit hoekje.

Buidelen is verslavend. Mijn kindje is verslavend. Wel op een goede manier.

09-10-17

Via de verpleegkundige krijg ik te horen dat ze willen afbouwen met de optiflow.

Blijkbaar ademt ze stabiel en goed. Ik laat het even bezinken want elke positieve stap is ook spannend.

Ik ben wel trots op haar.

10-10-17

Ik kom rustig met mijn dagelijks kop koffie naar boven en word gelijk lastig gevallen met een heel verhaal van de verpleegkundige dat Minoes veel dipjes heeft gehad. Als ik door vraag, blijkt dat ze zonder mijn toestemming zijn gaan afbouwen qua ondersteuning in de ademhaling.

Dus gedurende de nacht heeft iemand besloten dat het wel kan.

Ik tref een onrustige minoes die zachtjes huilt en pas rustig wordt als ik mijn hand op haar hoofdje leg en diep contact maak met haar.

Tegen de verpleging zeg ik dat er voortaan geen enkele stap gemaakt wordt in afbouwen zonder mijn expliciete toestemming van mij. IK zeg dit niet netjes en ik ben verbaasd over mezelf.

Ik ben gelijk de bitch van de afdeling geloof ik.

Er is sowieso veel onrust op de afdeling. Een fusie is gaande van twee regionale ziekenhuizen én er wordt een nieuw EPD in het ziekenhuis geïmplementeerd.

Ik zie veel groepjes op de afdeling, veel gesmoes en indirect kritiek op het ziekenhuis-beleid wat ik dan tussendoor te horen krijg. Ik kan me voorstellen dat dit geen fijne werksfeer geeft maar wat heb ik daar mee te maken?

Niet fijn om als moeder van een patiënt te ervaren. En zeker niet prettig om te voelen. Ik heb vandaag zeker een half uur moeten liggen wachten voordat ze me gingen helpen met het verplaatsen van Minoes naar de couveuse. Mijn blaas barstte bijna uit elkaar. Geen lekker gevoel met een pijnlijk litteken.