Iedereen heeft rituelen en gewoontes. Soms bewust en soms onbewust.

Rituelen geven houvast. Kijk maar eens naar hoe wij huwelijken vieren en stil staan bij het overlijden van mensen. Daar hebben we redelijk vastomlijnde regels en gewoontes voor. Door rituelen te hanteren, weten we waar we aan toe zijn en wat we kunnen verwachten.

Rituelen helpen bij overgangsfases en volgende stappen in ons leven.

Ze zijn heel prettig.

Daarom zijn we ook zo dol op vaste gewoontes. We zijn eigenlijk dieren en die doen veel dingen op eenzelfde manier. Lekker op de automatische piloot leven heet dat soms. Vaste gewoontes zijn niet slecht. Zeker als prettig aan voelen en rust geven.

Mijn aandoenlijke peuterdochter en ik hebben tegenwoordig ook een nieuwe gewoonte en die is gewoon erg fijn en lief. Het geeft haar houvast en overzicht. En ik vind het gezellig om met haar te doen.

Elke avond voor een vrije dag, leggen we haar roze warme vestje (een soort ochtendjas) plus schone sokken klaar. Dat geeft voor ons beiden aan: we hoeven morgen niet te haasten en we kunnen ontbijten in onze pyjama’s.

Heel lief zegt ze tijdens een willekeurige avond: “Mama, roze vestje en sokken klaar?”

En als het de dag erna inderdaad een vrije dag is, dan leggen we samen die dingen klaar. En als ik moet werken zeg ik dat het morgen speel – en werk dag is voor ons. Zij gaat spelen met de kindjes en ik ga werken.

Nu met de noodopvang tijdens Corona is het anders spelen. Haar lieve vriendinnetje B. is er niet en haar lievelingsjuf M. ziet ze ook minder. Ik merk dat haar vastigheid weg is en dat ze minder graag gaat.

Het ritueel geeft wel gespreksstof voor ons beiden en zij kan aangeven dat ze het minder leuk vindt nu.

Deze gewoonte houd ik er in. Ik vind het een fijne manier om richting te geven aan de volgende dag.

Wat doe jij aan fijne en zachte gewoonte om richting te geven aan de volgende dag? Zet je iets klaar of laat je het maar gebeuren?

Ik ben benieuwd.

Wie schrijft, die blijft.

Het is van oorsprong een spreekwoord wat betekent dat je boekhouding op orde moet zijn. In een andere context wordt er vaak bedoeld: wie schrijft, die blijft in beeld. Bron: ornet.nl

Mooi uitgedrukt. Dit spreekwoord wil ik iets verder uit diepen. Alles wat je opschrijft, blijft je meer bij. Het staat op papier en je kan het nog eens na lezen. Wat ook fijn is dat schrijven op een bepaald tempo gebeurd. Dit tempo is nooit te snel of gehaast. Het fijne hiervan is dat je zelf je eigen rust creëert.

En alles wat je opschrijft verdwijnt uit je hoofd en je systeem. Je schrijft in feite de ruis weg. Een fijne methodiek is The Artist Way van Julia Cameron. Een echte aanrader. Wel kost het wat meer tijd dan even iets op papier krabbelen.

Als hulpverlener hoor en zie je veel. Soms te veel. Soms te pittig. Dat voel je niet altijd op het moment zelf maar vaak aan het einde van de dag, kan je dat ervaren als een uitgeblust gevoel.

Je kan dan letterlijk vol zitten van andermans verhalen, gevoel, problemen of energie. Schrijven kan dan een prachtige katalysator zijn. Keihard sporten ook hoor. 😉

Maar de dag van je afschrijven kan echt heel erg lekker zijn. Je kan de dag chronologisch van je af schrijven natuurlijk. Letterlijk uur voor uur, patiënt voor patiënt, dagdeel na dagdeel etc.

Andere opties zijn bijvoorbeeld:

• 3 zaken beschrijven waar je dankbaar voor bent.
• starten met beschrijven wat je het meest heftig vond van die dag
• starten met beschrijven wat je het leukst vond van die dag
• of gewoon beschrijven hoe je je voelt

Hoe lang je schrijft, bepaal jij zelf. Ik ken mensen die de wekker zetten en dan stoppen als de wekker gaat. Anderen stoppen als ze klaar zijn.

Zou jij meer in balans willen komen met schrijven en op je eigen tempo? Doe dan mee met de inspiratie maand met het thema “Kracht en Kwetsbaarheid” die start op 1 november.

Lees er meer over via deze link.

De kracht van een hulpverlener valt weg als hij of zij niet in balans is.

Je kan denken dat je het goed doet maar ook jij, lieve collega, bent ook maar een mens. Een mens die regelmatig heel menselijk de plank mis slaat. Het is menselijk om de plank mis te slaan maar als je het te vaak doet dan zal je de verbinding met je cliënten en/of patiënten verliezen.

Mijn ervaring als patiënt (in 2017 ben ik succesvol behandeld voor een melanoom) en als moeder van een patiënt (mijn dochter kwam krap 29 weken ter wereld) ben ik in aanraking gekomen met hulpverleners die niet lekker in hun vel zaten, geen verbinding konden maken of simpelweg niet op de juiste plek aan het werk waren.

Hoe merkte ik dit? Ze maakten rare opmerkingen, ze vergaten mijn verhaal, ze stoorde me op momenten dat ik rust nodig had en stelde vaak met herhaling dezelfde vragen … kortom ik voelde me niet gehoord.

Er was geen verbinding aanwezig. Ze waren er wel maar ook weer niet. Niet op de manier wat ik wilde. Dat is lastig als je in een kwetsbare positie zit. Je wilt contact, echt contact, begrip en iemand die naast je staat.

Het vraagt nogal wat van ons hulpverleners: een rots in branding zijn die alles snapt en altijd de juiste dingen zegt. Bijna onmogelijk denk ik. Toch kan je zelf wat dingen doen om toch die verbinding te krijgen.

Het belangrijkste is dat je eerst contact maakt met jezelf. Als jij in verbinding bent met jouw status van zijn, jouw behoeftes en uitdagingen dan weet je ook wat je kan doen om gezond je werk te doen.

De eerste tip die ik je wil mee geven is: tijdens het contact met je patiënten ga je met je rug tegen de leuning zitten. Hierdoor zit je stabiel en gesteund. Je ademhaling zakt, je schouders ontspannen en je zit direct lekkerder. Je zit geaard. Je bent in het hier en nu.

De komende weken ga ik meer tips geven zodat jij goed voor jezelf kan zorgen en verbinding houdt met jezelf (en met de mensen waarmee je werkt).