Categorie: Je bent natuurlijk ook

4/10/17

Rot dag.

Ik kom in de ochtend weer met mijn koffie boven en wil onze routine starten. Vervolgens zegt een – voor mij onbekende – verpleegkundige dat ze nu over zijn gegaan naar kunstvoeding omdat alle borstvoeding op is.

Ik heb al honderd keer gezegd dat ik een hele lade vol heb liggen en dat ze alleen maar moeten gillen als het nodig is.

Dat is dus nergens opgeslagen of door gegeven.

Die communicatie hier !

Echt verschrikkelijk. Dan mogen ze wel een mooi EPD hebben maar ze weten echt niet hoe ze dat moeten opslaan of ergens notitie van moeten maken. Of overdragen aan de juiste persoon …

Ik heb bij mijn ouders de vriezer dus gevuld met melk. Liters (of zo iets) om precies te zijn. Daar kan ze voorlopig dus echt mee vooruit. Ik kan haar sowieso nog 1.5 maand drinken geven, schat ik zo in.

Dit is overigens uitzonderlijk aangezien de melkaanmaak minder goed op gang komt bij een vroeggeboorte. Daar ben ik trots op natuurlijk. Doen die tieten van mij eindelijk waar ze voor gemaakt zijn zeg maar! Het zijn tenslotte gewoon 2 organen. In dit geval goed werkende organen. 😉

Een verpleegkundige gaat er achteraan en ze komt terug met het verhaal dat de melk- keuken onlangs een aparte afdeling is geworden en dus het personeel niet in het dossier kan en mag kijken.

Hierdoor weten ze dus niks. Ja, lekker handig.

Zeker bedacht door iemand achter een bureau en nul ervaring op de werkvloer.

Er is nu een officiële klacht van gemaakt en ze gaan een nieuwe procedure van maken.

Niet dat ik daar iets aan heb maar goed dat is natuurlijk niet interessant voor hen.

De verpleegkundige die het heeft stevig heeft opgepakt, legt ons de rest van de dag in de watten en geeft extra aandacht. Dat helpt. We mogen zelfs extra buidelen.

Tijdens het buidelen mag ik niet in slaap vallen van Minoes (wat ik veel doe door de constante zware vermoeidheid) en gaat dan met haar billetjes bewegen. Alsof ze zegt: “Mama, erbij blijven!”

Ik lach er om.

De echo van het hoofdje is goed. Optiflow is nu op 1.5 liter en dat gaat stabiel.

Dus uiteindelijk wel een goede dag geworden.

08-10-17

Elke dag liggen we in ons hoekje in het ziekenhuisbed. Gordijn dicht. Onder een deken. In onze bubbel.

Ik wil hier nooit meer weg. Het is zo’n veilige plek, dit hoekje.

Buidelen is verslavend. Mijn kindje is verslavend. Wel op een goede manier.

09-10-17

Via de verpleegkundige krijg ik te horen dat ze willen afbouwen met de optiflow.

Blijkbaar ademt ze stabiel en goed. Ik laat het even bezinken want elke positieve stap is ook spannend.

Ik ben wel trots op haar.

10-10-17

Ik kom rustig met mijn dagelijks kop koffie naar boven en word gelijk lastig gevallen met een heel verhaal van de verpleegkundige dat Minoes veel dipjes heeft gehad. Als ik door vraag, blijkt dat ze zonder mijn toestemming zijn gaan afbouwen qua ondersteuning in de ademhaling.

Dus gedurende de nacht heeft iemand besloten dat het wel kan.

Ik tref een onrustige minoes die zachtjes huilt en pas rustig wordt als ik mijn hand op haar hoofdje leg en diep contact maak met haar.

Tegen de verpleging zeg ik dat er voortaan geen enkele stap gemaakt wordt in afbouwen zonder mijn expliciete toestemming van mij. IK zeg dit niet netjes en ik ben verbaasd over mezelf.

Ik ben gelijk de bitch van de afdeling geloof ik.

Er is sowieso veel onrust op de afdeling. Een fusie is gaande van twee regionale ziekenhuizen én er wordt een nieuw EPD in het ziekenhuis geïmplementeerd.

Ik zie veel groepjes op de afdeling, veel gesmoes en indirect kritiek op het ziekenhuis-beleid wat ik dan tussendoor te horen krijg. Ik kan me voorstellen dat dit geen fijne werksfeer geeft maar wat heb ik daar mee te maken?

Niet fijn om als moeder van een patiënt te ervaren. En zeker niet prettig om te voelen. Ik heb vandaag zeker een half uur moeten liggen wachten voordat ze me gingen helpen met het verplaatsen van Minoes naar de couveuse. Mijn blaas barstte bijna uit elkaar. Geen lekker gevoel met een pijnlijk litteken.

Dagboek van een alleenstaande moeder

‘Je bent natuurlijk ook alleenstaand …’

Als ik een euro krijg voor elke keer dat ik die opmerking krijg, zou ik genoeg verdienen om een sabbatical te nemen. Vooral getrouwde mensen zeggen het. Op de een of andere manier valt het hen sneller op dat ik geen partner heb. Zij hebben eerder de neiging om er iets over te moeten zeggen.

Niemand zegt ‘Je bent natuurlijk ook getrouwd ?’

Waarom eigenlijk niet?

Hoe geëmancipeerd is Nederland?

Is getrouwd zijn het hoogste goed of beter gezegd de norm?

Laten we eerlijk zijn: zo makkelijk is het niet: als alleenstaande vrouw ben ik voor veel mensen niet af.

Hoezo, niet af?

Nou, als je geen relatie hebt, dan doe je eigenlijk iets niet goed. Ik doe dus iets niet goed, nu ik zelf voor het alleenstaande moederschap ben gegaan. Wat mist er aan mij? De meningen om mij heen staan soms haaks op elkaar.

‘Je bent te weinig assertief, je hebt het niet door als iemand je leuk vindt, je sociale leven schiet tekort en je bent niet kritisch genoeg.

of:

Je bent te weinig assertief, je gaat er te snel op in als iemand je leuk vindt, je hebt een te rijk sociaal leven en je bent veel te kritisch.

Kortom: ik ben veel te kritisch, maar verder: begrijp jij het nog?

Ik niet. Hoe dan ook: ik voldoe niet want ik heb geen man. Vaak is het: ‘Je bent echt een leuke vrouw hoor, maar er zijn verbeterpunten’.

Met als gevolg dat ik me nooit genoeg voel.

Ik heb veel geld in date-coaching geïnvesteerd. Ook van dat bedrag zou ik een mega-vakantie kunnen betalen. Veel geld inderdaad, maar ik heb er wel veel van geleerd.

Zoals: 1. mensen kijken met hun eigen bril naar hoe een relatie van een ander eruit moet zien en waar je als partner aan zou moeten voldoen. Dat dit niet altijd gezond is, zeggen ze er niet bij.

Zoals: 2. Ik genoeg ben en ieder ander ook.

Met het daten is het trouwens afgelopen nu ik deze weg ben ingeslagen. Heerlijk dat ik me niet meer hoef aan te passen. Je zult het inmiddels wel begrepen hebben: dit boek gaat over alleenstaand zijn en toch een kind krijgen.

Ik heb inmiddels een dochter en ze heet Minoes.

Eind juni 2016

We hebben vanavond ontzettend zitten geiten in de Franse zomerzon.

Ik doe mee aan een schrijfweek. Deze wordt door een schrijfcoach georganiseerd. Ik heb even behoefte weer aan iets anders. Iets creatiefs en leuks.

Even geen patiënten zien en spreken maar alleen iets vanuit mezelf maken.

Geen pijn, ziekte en geen problemen aanhoren.

We zijn met 5 vrouwen waarvan 1 de schrijfcoach is. L is echt te grappig voor woorden.

Ze werkt als spiritueel coach en gelooft diep in het goede van het leven en de mens.

Ze komt uit RotjeKnor en is chronisch in voor een lolletje.

Het woord anekdote lijkt van haar te zijn.

“Daar weet ik nog een anekdote over.” zegt ze bijna bij elk onderwerp.

En dan volgt er al giechelend een geweldig verhaal. Ze heeft twee zoons bij twee verschillende mannen en praat liefdevol over haar laatste ex.

Ze is ook bloedserieus over dingen hoor. Ik praat graag met haar.

Ik ben zelf gisteren begonnen met een kinderverhaal naar aanleiding van een bezoek aan een verzameling grote stenen. De plek was magisch en dus inspirerend.

L schrijft over kanker. Ze is eerder gediagnosticeerd met melanoom maar houdt in het midden hoe het er nu echt mee is. Ze beschrijft het als een verraderlijk klein plekje op haar rechter bovenarm.

Ze schrijft in dichtvorm over haar kanker.

Elke keer prachtige teksten over het leven en hoe ze er mee om ging en gaat.

Eigenlijk kan je haar teksten bijna zingen.

Ik twijfel nu of ze klaar is met behandelingen. Ze slikt een hoop pillen op een dag en zegt dat het vitaminepillen zijn.

Na deze week ga ik nog kennissen in de buurt bezoeken. Zij hebben een camping en ik ben nieuwsgierig naar de plek.

Daarna ga ik naar de Franse alpen en als afronding wil ik nog ergens op een speciale plek logeren.

Wat weet ik nog niet.

Fragment uit “Je bent natuurlijk ook”. Een verhaal over mijn weg naar het moederschap. 

27-09-17

1 week oud.

Bloeddruk lijntje is verwijderd want die is stabiel.

We hebben gebuideld met flow snor en geen bi-bep (of heet dat ding anders?)

Ik mag bij een MDO over Minoes aanwezig zijn. Wat ontzettend fijn om op die manier betrokken te worden.

Gemiddelde dag nu:

Rond 08.30 vertrek uit Goirle en rijden achter de file aan.

Rond kwart voor 10 bij praten met VPK en wat verzorging doen

Daarna kolven of in een kamertje wat op slot kan en wat heel veilig aan voelt

Buidelen als het kan.

Daarna lunchen en wat verzorgen.

Buidelen en kolven

Avond eten in het ziekenhuis en dan nog even checken hoe het gaat.

Om 18.30 weer naar Goirle.

Om 21.00 slapen

28-09

lijntje uit linker arm gehaald want dat is niet meer nodig

Minoes krijgt nu 12 keer per dag 13 ml borstvoeding die verrijkt is.

Barbara van Transport op 20 september kwam naar me toe en vertelde dat ze foto’s voor me heeft gemaakt op haar eigen telefoon. Lekker zonder mijn toestemming maar ze ging van uit dat ik dat vast geen probleem vond.

Toen ze mij voor het weg gaan nog feliciteerde met de geboorte van minoes heb ik blijkbaar heel gelukkig gelachen. Ik kan het me niet meer herinneren.

De foto’s zijn fijn om te krijgen.

29-09

ik heb een nieuw record verbroken met kolven.

150 ml om 03.30

Het is te gek om te zien en ik vind het al helemaal bijzonder dat ik zo diep en snel slaap.

Alsof mijn lichaam weet dat rust het allerbelangrijkste is.

Ik kan die shift zo makkelijk maken.

Heb meer in de verzorging van Minoes gedaan en dat voelt goed. Ook al doet alles pijn in mijn lijf. Eigenlijk zou ik liever lekker thuis willen zijn en alleen maar rusten.

Dat kan niet. Ik ben keihard aan het werk.

Minoes krijgt een bloedtransfusie en heeft bloedgroep A.

Dit is normaal bij deze termijn en fase. Ze zal flink opknappen en betere kleur krijgen.

Oma mag mee doen in de verzorging.

Flow snore mag nu 6 uur en dat gaat goed.

De ochtend na de spoedkeizersnede.

Ik lig nog stijf van de spanning en adrenaline in mijn bed aan de morfine en een katheter. Ik lig in een kamer met 3 lege bedden tegenover me.

Ik voel me echt klote.

Gisteren werd de reguliere controle afspraak – pats boem – een spoedkeizersnede.

Maar goed,  ik lag daar nog in de kleding van mijn zus die wat mee had gegrist uit haar kledingkast. Een te klein T-shirt wat niet lekker zat. Ondergoed hoefde ik niet aan want ik droeg een mooie slip van het ziekenhuis.

Mijn mascara in mijn ooghoeken. Haren ongekamd en door elkaar.

Ongewassen en zweterig naar mijn gevoel.

In de nacht werd ik nog rauw wakker gemaakt of ik even wilde kolven. Geen idee hoe ik het voor elkaar heb gekregen maar er kwam melk uit. Naar mijn gevoel was dat ook het enige wat ik kon doen: mijn kind voeden.

De verpleegkundige kwam na het ontbijt binnen met de mededeling dat ze me wilde wassen.

Dat wilde ik maar al te graag.

Eerst wilde ik het zelf doen maar dat ging niet, Ik kon amper mijn arm optillen, laat staan wassen. Overal trilde ik.

Na wat gewas aan kop en voorpoten, ging ze naar “mijn onderkantje”.

Daar lag ik dan. Ze vroeg of ze mijn onderkantje mocht wassen.

Zelfs in mijn toestand kon ik nog de Latijnse naam van dat onderdeel zeggen. Ik moest zo lachen intern. Sindsdien maken mijn moeder en ik regelmatig grapjes over ons onderkantje.

Lieve collega, je mag het gewoon bij de naam noemen hoor.

Het valt me op dat we soms iets toch moeilijk vinden. Toch een bepaalde schroom voelen om belangrijke zaken bespreekbaar te maken.

Waarom is het zo moeilijk om gewoon poep, plas, seks, penis en vagina te zeggen?

Waarom praten we verdriet liever goed met zalvende woorden, een glaasje water en wat getik op de computer?

Waarom gooien we liever een pilletje er in om onze stemming stabiel te houden dan dat we de beerput eens lekker open gooien?

Waarom mag de rauwheid van het leven niet bestaan?

Het gaat ons soms niet goed. Dat mag.

We mogen als hulpverleners ons daar bewust van zijn.

Onze eigen shit is oké en andermans shit ook.

---

Fragment uit “Je bent natuurlijk ook…”

“Zuster Cor” zoals ze door de kinderarts werd genoemd. Eigenlijk was ze de baas over de afdeling. Je kreeg geen knikkende knieën als je haar zag maar je had direct ontzag voor haar.

Een dijk van een ervaring en een grote dosis humor (met een Rotterdamse accent). Ze liep vaak met een baby op haar schouder of zoals ze zelf zei: “ik draag ze ook wel eens in mijn zakken als een pakketje kind. Ik heb altijd kleine vriendjes en vriendinnetjes bij me. ”

Ze had grote handen en knokige vingers. Geen handen die je bij kleintjes zou verwachten maar de kindjes straalden rust uit als ze met hen bezig waren. Ze kletste hele verhalen tegen haar vriendjes en vriendinnetjes.

Zuster Cor zorgde regelmatig voor mijn dochter op de high care van de neonatologie afdeling van het streekziekenhuis waar ze lag. Minoes is met 28 weken en 6 dagen met spoed gehaald. Eerst lag ze 2 weken op de NICU en daarna was goed genoeg om naar de high care te gaan.

Zuster Cor zorgde met humor voor haar.

Op een dag mocht ik weer lekker buidelen met haar. Corrie zei heel droog tegen Minoes in couveuse: “Spring je zelf naar je moeder of moet ik je tillen?”

Na die opmerking sloeg Minoes haar handje voor haar ogen. Corrie haakte aan op dat gebaar met de opmerking: “Tja, je denkt ook die gekke Cor met haar ideeën! Ik zal je wel even optillen en bij je moeder leggen.”

Corrie zorgde er ook voor dat de kinderen van mijn zus even op de high care mochten komen kijken naar hun kleine nichtje. Hoe ze het heeft gedaan weet ik niet maar op mijn vraag of ze misschien een uitzondering konden maken, zei ze resoluut: Natuurlijk doe ik dat. Familie zien, is voor iedereen belangrijk.

=

Fragment uit “Je bent natuurlijk ook”. Een boek in wording over zorg en hoe we die in goede gezondheid kunnen blijven geven als hulpverlener. 

Wil je op de hoogte blijven van de ontwikkelingen van dit schrijven? Mail me dan via het contactformulier. Ik zet je dan op de mailinglijst.