“Zuster Cor” zoals ze door de kinderarts werd genoemd. Eigenlijk was ze de baas over de afdeling. Je kreeg geen knikkende knieën als je haar zag maar je had direct ontzag voor haar.

Een dijk van een ervaring en een grote dosis humor (met een Rotterdamse accent). Ze liep vaak met een baby op haar schouder of zoals ze zelf zei: “ik draag ze ook wel eens in mijn zakken als een pakketje kind. Ik heb altijd kleine vriendjes en vriendinnetjes bij me. ”

Ze had grote handen en knokige vingers. Geen handen die je bij kleintjes zou verwachten maar de kindjes straalden rust uit als ze met hen bezig waren. Ze kletste hele verhalen tegen haar vriendjes en vriendinnetjes.

Zuster Cor zorgde regelmatig voor mijn dochter op de high care van de neonatologie afdeling van het streekziekenhuis waar ze lag. Minoes is met 28 weken en 6 dagen met spoed gehaald. Eerst lag ze 2 weken op de NICU en daarna was goed genoeg om naar de high care te gaan.

Zuster Cor zorgde met humor voor haar.

Op een dag mocht ik weer lekker buidelen met haar. Corrie zei heel droog tegen Minoes in couveuse: “Spring je zelf naar je moeder of moet ik je tillen?”

Na die opmerking sloeg Minoes haar handje voor haar ogen. Corrie haakte aan op dat gebaar met de opmerking: “Tja, je denkt ook die gekke Cor met haar ideeën! Ik zal je wel even optillen en bij je moeder leggen.”

Corrie zorgde er ook voor dat de kinderen van mijn zus even op de high care mochten komen kijken naar hun kleine nichtje. Hoe ze het heeft gedaan weet ik niet maar op mijn vraag of ze misschien een uitzondering konden maken, zei ze resoluut: Natuurlijk doe ik dat. Familie zien, is voor iedereen belangrijk.

=

Fragment uit “Je bent natuurlijk ook”. Een boek in wording over zorg en hoe we die in goede gezondheid kunnen blijven geven als hulpverlener. 

Wil je op de hoogte blijven van de ontwikkelingen van dit schrijven? Mail me dan via het contactformulier. Ik zet je dan op de mailinglijst.