Soms valt het me op dat hulpverleners niet altijd zich écht kwetsbaar op stellen. Ze kunnen veel dragen en bieden stabiele hulp. Ze geven veel maar gunnen zichzelf maar weinig. Ik zie in mijn spreekkamer regelmatig collega’s en die werken hard door en worden daar zelf de dupe van. Zonde!

Het lijkt wel normaal om je gewoon rot te werken. Waarom eigenlijk? Word je daar een beter mens van je? Misschien scoren we daar wel karmapunten mee maar worden we daar echt gelukkig van? Ik niet. Ik voel me soms uitgeput door het maar blijven geven. Ik geef niet alleen als zorgverlener veel maar ook als moeder. Ik kan in de avond echt denken “Nu is het tijd voor mij. Lekker cocoonen in de stilte en mijn eigen gedachtes. 

Ik ben het geven wel eens beu.

Vandaag was ik in gesprek met twee collega’s en het woord compassiemoe viel. Misschien schrijf ik het verkeerd en is het compassie-moe maar ik vond het wel mooi de lading dekken. Meestal kan ik met compassie naar mensen kijken en behandelen maar het kan me ook moeite kosten. Dat wil niet zeggen dat ik slechte zorg bied maar het kan wel eens een feller gesprek opleveren. 

Ben jij wel eens compassie –  moe? 

Ervaar je alleen nog maar empathie in linker kleine teen?

Ben je soms gewoon moe van het helpen van mensen en zeg na een dag werken “En nu ik”? 

Wees eens eerlijk naar jezelf of je dat wel eens ervaart of is het eigenlijk dagelijkse kost voor je …

Zo, ja: bespreek je dat ook  met je directe collega’s of denk je dat je de enige bent?

Volgens mij komt het meer voor dan we denken en hangt dit onderwerp in de taboesfeer. Volgens mij hebben veel collega’s het gevoel dat ze altijd gepassioneerd en actief over hun vak moeten zijn. Voor mij is het onmogelijk merk ik , maar ik voel me er ook alleen in.  

Ik wil graag met jou in gesprek komen over dit onderwerp. Je kan me mailen via het contactformulier of onder dit blog reageren. Dank !