16-02-2017
Ben weer thuis. Nou ja, thuis: bij mij ouders.
De operatie is achter de rug. Twee littekens rijker en nu afwachten.
Binnen een paar weken krijg ik uitslag.
Wie mij is bij gebleven van vandaag?
De schoonmaakster!
Wat een lief mens. Ze maakte eerste de wachtkamer schoon waar ik zat te wachten en vervolgens zag ik haar in de uitslaapkamer. Ze lachte me bemoedigend toe.
Alsof ze een extra steuntje wilde geven.
Na de operatie was ik braaf naar het toilet geweest en ik had ook gegeten.
Daarmee had ik bewijs geleverd dat ik naar huis mocht.
Toen ik in de rolstoel weg ging, zag ik haar weer. Ik noem haar Mien.
Ze lachte weer naar me en zei op zijn Amsterdams: “Sterkte meid, het ga je goed.”
Fragement uit “Je bent natuurlijk ook”
Wat als jouw aanwezigheid het medicijn is dat de zorg nu nodig heeft? Beste Collega, laat me je iets vragen. Wanneer was de laatste keer dat jij volledig aanwezig was in het hier en nu — zonder te moeten, te fixen of te redden? We zijn getraind om altijd vooruit
Je hoeft niet altijd aan te passen. Je mag bijdragen op jouw manier. Laten we eerlijk zijn: De zorg is prachtig — en ook rigide. Er is een vorm. Er zijn regels. Er is een systeem. Maar wat als jouw bijdrage niet in het systeem past, maar er juist een frisse stroming
Merk je dat je motivatie en inspiratie anders is? Doe dan de zelfscan “Opnieuw in Balans” en ontvang meer inzicht in welke gebieden aandacht mogen krijgen.
