Stel je zit tegenover een patiënt en je ergert je mateloos aan het gedrag van deze persoon.
Je ziet al langer in hoe deze persoon in elkaar steekt en je weet ook wel wat die ander aan zichzelf moet gaan veranderen. Maar het lichtje gaat niet branden bij je overbuur.
Lastig is dat.
We weten het zo goed, toch? Voor die ander dan.
Dat is het typische van een hulpverlener: we weten het vaak erg goed voor de hulpvragers. Dat steken we niet onder stoelen en banken.
Maar weten we eigenlijk wel dat die weerstand die we soms ervaren ook iets over ons zegt?
Waarom krijgen we jeuk van een bepaald slag mensen of een specifieke patiëntengroep? Omdat deze mensen ons een spiegel voor houden. Wat zeggen ze echt tegen ons?
Doen ze dingen die wij eigenlijk zelf willen doen? Soms is dat wel zo.
Of zeggen ze zaken die je eigenlijk ook wel eens zou willen zeggen?
Nog belangrijker: hebben ze beslissingen genomen die je zelf ook had willen nemen maar nooit gedurfd hebt?
( ja, het klopt: ik benader deze weerstand eens positief!)
Ga eens een volgende keer na wat je deze patiënt jou verteld. Ik ben erg benieuwd naar je conclusies. 😉
Wat als jouw aanwezigheid het medicijn is dat de zorg nu nodig heeft? Beste Collega, laat me je iets vragen. Wanneer was de laatste keer dat jij volledig aanwezig was in het hier en nu — zonder te moeten, te fixen of te redden? We zijn getraind om altijd vooruit
Je hoeft niet altijd aan te passen. Je mag bijdragen op jouw manier. Laten we eerlijk zijn: De zorg is prachtig — en ook rigide. Er is een vorm. Er zijn regels. Er is een systeem. Maar wat als jouw bijdrage niet in het systeem past, maar er juist een frisse stroming
Merk je dat je motivatie en inspiratie anders is? Doe dan de zelfscan “Opnieuw in Balans” en ontvang meer inzicht in welke gebieden aandacht mogen krijgen.
