Functie: Chair of Melanoma and Surgical Oncology bij Melanoma Institute Australia, University of Sydney & Royal Prince Alfred Hospital.
Wat betekent bezieling voor jou als hulpverlener?
Bezieling betekent voor mij bevlogenheid en toewijding. Dat wil zeggen dat je passie hebt voor je vak. Als hulpverlener is dat voor mij dat je er alles aan doet om er te zijn voor je patiënten. Dat is best breed; zorgen dat je extra tijd maakt om extra patiënten te zien ondanks dat je spreekuur vol is, omdat mensen anders te lang moeten wachten op een eerste consult, de tijd nemen voor een consult, technisch goed operaties uitvoeren, wetenschappelijke studies opzetten en uitvoeren, zodat je patiënten de meest nieuwe behandelingen kan aanbieden.
Hoe is je energie vandaag?
Okay, door de COVID-19 situatie is het werk minder leuk geworden gedurende het laatste jaar. Mogelijkheden voor contacten met patiënten en collegae is een stuk minder geworden en daar haal ik normaliter veel energie uit.
Waarom ben je hulpverlener geworden?
Mijn favoriete tante kreeg te maken met uitgezaaide borstkanker toen ik kind was. Zij werd toen behandeld met chemotherapie en bestralingen, waardoor ze onder andere kaal werd. Dat heeft veel indruk op mij gemaakt, ik was er een beetje bang van, dat zij zo veranderde door de kanker (behandelingen) en tegelijkertijd fascineerde het mij ook, hoe het kon dat DNA en cellen zo’n ziekte veroorzaakte. Ik wist toen dat ik arts wilde worden om mensen met kanker te helpen.
Waar wil je op terug kijken als je met pensioen bent?
Dat ik zo veel mogelijk mensen naar tevredenheid heb mogen helpen en dat ik eraan heb bijgedragen dat de zorg voor kanker (vooral melanoom en merkel cel carcinoom) patiënten is verbeterd door het wetenschappelijk onderzoek waaraan ik heb gewerkt.
Advies: Houd Moed.
Absoluut! Zowel COVID-19 zal de wereld uit gaan, als dat we ieder jaar zorgen dat kanker beter behandeld kan worden. Uiteindelijk zal ook kanker een chronische ziekte worden.
Hoe ervaar je deze vragen? En wat hebben ze met je gedaan? Wil je iets delen daarover?
Het zijn goede vragen, waar je even goed over moet nadenken.
Het voelt als een soort intervisie en zelf reflectie, waarbij je even voelt waar je mee bezig bent en of je je attitude nog kunt veranderen dan wel verbeteren naar de toekomst.
Functie: Psycholoog in eigen praktijk ‘Yvonne Lankhaar praktijk voor therapie en coaching’
Wat betekent bezieling voor jou als hulpverlener?
Bezieling in het vak als hulpverlener betekent voor mij vanuit mijn tenen er voor de ander willen zijn. Doordat ik naast psycholoog ook ervaringsdeskundige ben op het gebied van chronische pijnklachten hecht ik ontzettend veel waarde aan het écht zien van de ander en er voor de ander zijn. Het komt teveel voor dat klachten en dus ook cliënten over één kam geschoren worden. Mensen herkennen zich dan niet in de behandeling waardoor ze er ook niets mee kunnen. Waardoor ze zich vaak niet eens bloot durven te geven. Want wanneer je het gevoel hebt dat de ander je niet begrijpt houd je toch vaak een bepaalde afstand om jezelf te beschermen, om zo te voorkomen dat je gekwetst wordt. Vanuit een échte verbinding met de ander houd ik een spiegel voor en laat ik mijn cliënten op een andere manier naar zichzelf en hun omgeving kijken. Vanuit veiligheid met een kritische bril kijkend naar wat anders kan.
Wat gaat er nu moeiteloos bij jou?
Wat moeiteloos gaat bij mij is mijn oprechte interesse in de ander. Het kost me geen enkele moeite om te bedenken wat ik wil weten van de ander of welke vraag ik wil stellen. Bij een intakegesprek moet ik echt op de tijd letten, gooi er een muntje in en ik ben zo nieuwsgierig naar alles wat er gespeeld heeft in een mensenleven dat ik kan blijven gaan. In mijn hoofd worden razendsnel linkjes gelegd waardoor bepaald gedrag in het heden soms al deels te verklaren is. Ik voel me een soort detective die informatie verzameld en probeert te duiden. Een intakegesprek vind ik een ontzettend leuk onderdeel van de behandeling. Maar ook later in de behandeling en overigens ook buiten mijn werk om, is oprechte interesse iets wat moeiteloos gaat bij mij. Het geeft me veel energie om de ander op zo’n, voor mij, makkelijke manier ‘te zien’.
Welke hulp heb jij ontvangen in het verleden? En, hoe was dat om te ontvangen?
Op een aantal cruciale momenten in mijn leven heb ik belangrijke hulp mogen ontvangen. Eén daarvan was toen ik 16 jaar was. Ik ging toen door een ontzettend moeilijke periode heen. Ik kreeg in die periode hulp van een psycholoog die al snel aangaf dat ik haar altijd mocht bellen. Het is weleens voorgekomen dat ik haar ’s avonds laat belde en zoals ze gezegd had was dat geen enkel probleem. Dat is altijd een voorbeeld voor me geweest en dat draag ik nu ook uit in mijn praktijk naar mijn cliënten. Er wordt nooit misbruik van gemaakt en ik weet hoe het voelt dat er altijd iemand voor je is wanneer het nodig is. De echt kritieke momenten dat iemand een beroep op je doet staan vaak bol van de kwetsbaarheid, dat je er dan mag zijn voor iemand dat is zo kostbaar. De manier waarop ik mijn hulp kreeg heeft mij gevormd tot de hulpverlener die ik ben. Ik weet uit mijn ervaring als cliënt dat iemand je leven kan veranderen en ik weet inmiddels uit mijn ervaring als behandelaar dat je die rol kunt vervullen. Mooier werk dan dit kan ik mij niet voorstellen.
Welk gevoel wil je meer ervaren in je werk?
Ik zou nog wat meer tevredenheid willen ervaren. Mijn lat ligt hoog en ik vind het fijn als mensen tevreden zijn met de behandeling. Dat wil niet zeggen dat ik een pleaser ben in mijn behandelingen, verre van dat. Maar ik kan delen van behandelgesprekken nog weleens afspelen in mijn hoofd en dan ineens bedenken dat ik daar een super duidelijk voorbeeld van had gehad of juist een kritische vraag had willen stellen op dat moment.
Als ik dan kijk naar de kern waar het wat mij betreft om gaat, van mens tot mens een connectie maken waarin de ander durft te zijn, durft te voelen en durft te veranderen, dan gaat het niet om het perfecte voorbeeld, of de perfecte vraag. Dan bestaat perfectie niet. Dan bestaat alleen het proces, waarin je de ander mag begeleiden naar een punt waarop de cliënt zelf verder kan of bij jou uitgeleerd is. Zo simpel is het, maar zo simpel is dan toch ook weer niet altijd. We blijven leren.
Advies
Kom nu in beweging.
Kijk vaker naar de kern en het grote geheel van een behandeling in plaats van naar een specifiek gesprek of zelfs een deel van een gesprek. Perfectie bestaat niet. En als perfectie bestaat dan is het niet in woorden te vatten maar dan is het ‘er zijn voor de ander’.
Hoe ervaar je deze vragen? En wat hebben ze met je gedaan? Wil je iets delen daarover?
De vragen zorgen ervoor dat ik nadenk over wat het voor mij betekent om hulpverlener te zijn. Wat de kern is. Dat ik nadenk over de essentie van hulpverlenen als werkwoord. Waarom ben ik hulpverlener, wat kan en wil ik in die rol voor een ander betekenen? Wat voor een hulpverlener ben ik en wie wil ik zijn in die rol?
Deze vragen beantwoorden maakt dat ik ontzettend blij word van mijn vak. Hoeveel verschil je kunt maken in een moeilijke en zware tijd van een medemens. Dan kun je alleen maar dankbaar zijn dat je die rol mag vervullen. En dan gaat het voor mij dus op de eerste plaats altijd om het contact, zorgen dat de ander zich gezien en gehoord en veilig voelt.
Je wordt geboren als zoon of dochter en misschien ook als broer of zus. (en je kan het breder trekken met neef of nicht etc)
In de loop van elk leven komen daar andere rollen bij: vriendschappen, nieuwe familieleden in wiens leven je een rol speelt, collega’s, partnerschappen, relaties etc.
Maar rond je 18e maken we bijna altijd een keuze in welke rol we gaan werken. Je kiest dan een opleiding en deze leidt je op tot een rol die je veel gaat spelen. Wellicht wel tot aan je pensioen…
Na je diploma ben je dan in een keer hulpverlener. Iedere hulpverlener heeft zo zijn of haar eigen motivatie om dit beroep uit te oefenen natuurlijk. Wel heeft iedere hulpverlener een sterke intrinsieke reden om dit vak uit te oefenen.
De rol van hulpverlener is een uitdagende rol. Je stelt jezelf beschikbaar om mensen te helpen waarbij je je eigen persoonlijkheid op een lager pitje zet en de ruimte wil geven aan een ander. Daarbij zet je natuurlijk je expertise in om daadwerkelijk iemand verder te helpen. Prachtig als dat lekker loopt.
Maar wat als er een rol bij komt die je liever niet in neemt? De rol van patiënt om precies te zijn.
Er zal dan echt een verandering optreden die veel invloed op je zal hebben. Wedden dat je je eigen rol als hulpverlener anders gaat zien?
In 2017 werd ik een keer kankerpatiënt. Geen leuke rol om in te rollen. Geen fijne wending in mijn leven. In een keer ging het om leven en dood. Veel dingen die eerder triviaal waren, vielen in een keer in het niets. Het zet een hoop zaken in een ander perspectief. Later dat jaar werd ik moeder van een patiënt (mijn dochter werd te vroeg geboren en 11 weken ziekenhuisopname volgde) en ook die rol was ik eigenlijk niet van plan geweest om in te nemen. Maar het gebeurde wel.
In dat jaar heb ik veel soorten hulpverleners ontmoet en heb ik geleerd dat je als patiënt enorm afhankelijk van ze kan zijn. Ook zag ik in dat hulpverleners je kunnen maken of breken. Echt letterlijk zo.
Zijn die laatste categorie slechte hulpverleners? Nee hoor. Ik ga geen collega’s afzeiken of een in een slecht daglicht zetten. Nooit.
Wel kan ik zeggen dat je als patiënt kwetsbaar bent en erg sterk afhankelijk kan zijn van je hulpverlener. En die afhankelijkheid is vaak niet fijn.
Dat inzicht heb ik mee genomen en heeft me een nieuwe blauwdruk gegeven in hoe ik mijn werk uitoefen. Ik geef mijn patiënten veel autonomie en ik zie dat het gewaardeerd wordt. Verder heb ik na mijn herstel van alles duidelijker keuzes gemaakt in wie ik wil behandelen. Liever “zwaardere” problematiek zoals terminale zieke mensen, psychische klachten, kanker, chronische pijn etc dan “lichtere” problematiek zoals wat nek/schouderklachten.
De rol van patiënt was niet leuk om te spelen en gelukkig is die tijd voorbij maar het heeft mijn wensen en behoeftes in hoe ik mijn werk wil uitoefenen wel scherper gemaakt. Gelukkig heb ik er ook naar geluisterd en voer ik het daadwerkelijk nu ook uit.
Bezieling is voor mij dat wat ik doe dicht ligt bij wat ik wil doen, bij wie ik wil zijn.
Voor mij geldt dat ik graag het verschil wil maken. Ik wil mijn medemensen graag daar waar ik kan helpen. Dat kan zijn door duidelijkheid en uitleg te geven over hun klachten of symptomen, door ze te helpen ermee om te gaan, en daar waar ik kan ze te genezen of klachten te verbeteren.
Hoe staat het nu met je relativeringsvermogen?
Juist dankzij mijn vak en het feit dat ik veel mensen met uiteenlopende problemen tegenkom uit alle hoeken van de samenleving, relativeert dat mijn eigen dagelijkse leven. Elke dag word ik geconfronteerd met hoe belangrijk gezondheid is.
Wat was in het verleden in positieve zin belangrijk voor jou?
‘Let it go like water off a duck’s back’. Dat heb ik geleerd van een vriendin. Wat ik mooi vind aan mijn vak is juist de betrokkenheid en medemenselijkheid. Maar als iets me heel erg raakt of ik pieker ergens over, dan helpt deze zin me om dingen los te laten die me niet dienen of waar ik op een ander moment op terug wil komen.
Welke mensen/patiënten zou je meer willen helpen?
We hebben veel mensen in onze maatschappij die niet de financiële middelen hebben of voor wie de wereld niet perse een veilige plek is. Mensen die benadeeld worden. Dat vind ik schrijnend, dat raakt me. In mijn vak kom ik iedereen tegen, en ik besef me dat ik bevoorrecht ben. Juist ook voor die mensen wil ik er zijn.
Advies: Zoek deze keer de weg van de minste weerstand. Het zal je lichtheid geven.
Antwoord: dat lijkt me een mooie mantra voor vandaag 😉
Bezieling voelt voor mij als enthousiasme en gedrevenheid. Als er een cliënt bij mij langs komt dat ik diegene kan helpen door te kijken naar meer dan alleen klacht. Ik wordt enthousiast als ik mensen verder kan helpen. Maar ook mensen helpen om stappen te ondernemen en niet te blijven hangen. Handvatten te geven. Of doorsturen naar een andere discipline vind ik erg mooi als hulpverlener. Tenslotte hoef je het ook als hulpverlener nooit alleen te doen.
Wat gaat er nu moeiteloos bij jou?
Het cliëntcontact, gaat denk ik moeiteloos. Ja, wat is moeiteloos?
Het helpen van een cliënt die pijnklachten heeft door middel van massage verlichting geven. Maar ook door oefeningen te geven voor thuis. Te praten over de situatie, wat houdt hen bezig en waar komen de klachten vandaan denken ze? Doorvragen eigenlijk.
Wat was in het verleden in positieve zin belangrijk voor jou?
Dat mijn ouders mij altijd gemotiveerd en gesteund hebben onvoorwaardelijk om te worden wie ik wilde worden. Vooral tijdens moeilijke tijden in de opleiding fysiotherapie: het moment dat ik alles gehaald had behalve mijn scriptie en deze weer voor de zoveelste keer terug kreeg. En dat ik dan een geweldige moeder had die mij weer kon motiveren om door te gaan en te gaan voor mijn doel in mijn leven. Positiviteit haalde ik uit doorzetten, alles kan als je er maar met de volle 100% voor gaat. Opgeven staat niet in mijn woordenboek. Ik heb deze periode als moeilijk maar ook later als zeer positief ervaren.
Waar droom je van?
Om mijn praktijk groter te maken en meer mensen te mogen helpen. Een mooie orthomoleculaire opleiding te volgen bij Leo Pruimboom of NaturaFoundation of Richard de Leth. Geweldige voorbeelden. Een droom om nog meer naar het geheel te mogen kijken. Maar vooral te genieten van wat ik nu ook heb: een mooie goedlopende praktijk.
Advies
Vertrouw op je eigen wijsheid.
Dat is een heel goed en wijs advies. En die neem ik graag van harte. Soms mag ik dat wel eens vaker doen. Op mijn eigen wijsheid vertrouwen. Goed Advies!
Hoe ervaar je deze vragen? En wat hebben ze met je gedaan? Wil je iets delen daarover?
Het zijn mooie bijzondere vragen. Het heeft me weer doen realiseren hoe goed ik het eigenlijk doe. 😉 En hoe mooi het allemaal is. Corona maakt het nu vaak wel even spannend. Maar ook daar zijn weer uitdagingen en mooie momenten.
Over mijn droom, dat deed me glunderen. Het was een hele pure vraag van de dag. Erg mooi!
Humor is zo lekker. Het geeft een lach op je gezicht en een dosis eigen gemaakte blijheidsstofjes. Met collega’s kan je natuurlijk lachen maar met sommige patiënten kan je soms nog harder lachen.
Een paar jaar geleden behandelde ik een echte Utrechtse man. Ik woonde en werkte toen nog in Utrecht omgeving. Hij had veel tatoeages en had heel veel verschillende baantjes gehad en niet allemaal in zuivere omgeving zei hij een keer terloops. Hij was gehard door zijn werk en opvoeding. Zijn leven was pittig.
Hij moest in eerste instantie heel erg wennen aan mij: ik hield vaak mijn mond, liet hem veel praten en draaide geen muziek. Er was geen afleiding. Hij werd daar in het begin erg onrustig van maar uiteindelijk zei hij dat hij de stilte door mij is gaan waarderen. Ik vond dat een groot compliment.
Naast de stilte konden we ook heel erg lachen met elkaar. Hij kwam 2 keer per week bij mij en hij rondde de afspraak altijd af door in de volle wachtkamer te zeggen: “Zelfde meid, zelfde tijd.”
Een nieuwe stap voor De Bezielde Hulpverlener. Of eerder een nieuwe stap voor mij.
Doel: ik wil het komend jaar 52 portretten neer zetten van collega´s in de vorm van een klein interview. Het interview bestaat uit 3 vragen en 1 advies. Deze 4 onderdelen komen uit de set kaarten. Ik kies in principe de vragen.
Elke woensdag plaats ik dit interview als een blog op de website.
een interview bestaande uit 4 onderdelen: 3 vragen, 1 advies waar je op reageert
Facultatief kan je nog beschrijven hoe je de vragen hebt beleefd en wat je met je hebben gedaan.
je naam, foto, functie en werkplek worden er aan toegevoegd. Je gegevens worden zorgvuldig behandeld.
je bent BIG geregistreerd en/of werkzaam in de gezondheidszorg.
wil je anoniem blijven? Vanzelfsprekend mag dat ook. Je gegevens behandel ik vertrouwelijk.
je ontvangt de vragen per mail in een document. De vragen zijn elke keer anders. Het document vul je in en stuur je binnen 5 werkdagen retour naar mij.
zijn de toegestuurde vragen niet passend voor jou? Dan kiezen we een vervanging.
na redactie van je antwoorden, plan ik je interview in als blog op de website. Je ontvangt een bericht wanneer het interview geplaatst wordt.
de interviews worden via Facebook, Instagram en Linkedin gepost en gedeeld.
je “betaalt” met het delen van je interview in je sociale netwerk.
Het is van oorsprong een spreekwoord wat betekent dat je boekhouding op orde moet zijn. In een andere context wordt er vaak bedoeld: wie schrijft, die blijft in beeld. Bron: ornet.nl
Mooi uitgedrukt. Dit spreekwoord wil ik iets verder uit diepen. Alles wat je opschrijft, blijft je meer bij. Het staat op papier en je kan het nog eens na lezen. Wat ook fijn is dat schrijven op een bepaald tempo gebeurd. Dit tempo is nooit te snel of gehaast. Het fijne hiervan is dat je zelf je eigen rust creëert.
En alles wat je opschrijft verdwijnt uit je hoofd en je systeem. Je schrijft in feite de ruis weg. Een fijne methodiek is The Artist Way van Julia Cameron. Een echte aanrader. Wel kost het wat meer tijd dan even iets op papier krabbelen.
Als hulpverlener hoor en zie je veel. Soms te veel. Soms te pittig. Dat voel je niet altijd op het moment zelf maar vaak aan het einde van de dag, kan je dat ervaren als een uitgeblust gevoel.
Je kan dan letterlijk vol zitten van andermans verhalen, gevoel, problemen of energie. Schrijven kan dan een prachtige katalysator zijn. Keihard sporten ook hoor. 😉
Maar de dag van je afschrijven kan echt heel erg lekker zijn. Je kan de dag chronologisch van je af schrijven natuurlijk. Letterlijk uur voor uur, patiënt voor patiënt, dagdeel na dagdeel etc.
Andere opties zijn bijvoorbeeld:
3 zaken beschrijven waar je dankbaar voor bent.
starten met beschrijven wat je het meest heftig vond van die dag
starten met beschrijven wat je het leukst vond van die dag
of gewoon beschrijven hoe je je voelt
Hoe lang je schrijft, bepaal jij zelf. Ik ken mensen die de wekker zetten en dan stoppen als de wekker gaat. Anderen stoppen als ze klaar zijn.
Zou jij meer in balans willen komen met schrijven en op je eigen tempo? Doe dan mee met de inspiratie maand met het thema “Kracht en Kwetsbaarheid” die start op 1 november.
De kracht van een hulpverlener valt weg als hij of zij niet in balans is.
Je kan denken dat je het goed doet maar ook jij, lieve collega, bent ook maar een mens. Een mens die regelmatig heel menselijk de plank mis slaat. Het is menselijk om de plank mis te slaan maar als je het te vaak doet dan zal je de verbinding met je cliënten en/of patiënten verliezen.
Mijn ervaring als patiënt (in 2017 ben ik succesvol behandeld voor een melanoom) en als moeder van een patiënt (mijn dochter kwam krap 29 weken ter wereld) ben ik in aanraking gekomen met hulpverleners die niet lekker in hun vel zaten, geen verbinding konden maken of simpelweg niet op de juiste plek aan het werk waren.
Hoe merkte ik dit? Ze maakten rare opmerkingen, ze vergaten mijn verhaal, ze stoorde me op momenten dat ik rust nodig had en stelde vaak met herhaling dezelfde vragen … kortom ik voelde me niet gehoord.
Er was geen verbinding aanwezig. Ze waren er wel maar ook weer niet. Niet op de manier wat ik wilde. Dat is lastig als je in een kwetsbare positie zit. Je wilt contact, echt contact, begrip en iemand die naast je staat.
Het vraagt nogal wat van ons hulpverleners: een rots in branding zijn die alles snapt en altijd de juiste dingen zegt. Bijna onmogelijk denk ik. Toch kan je zelf wat dingen doen om toch die verbinding te krijgen.
Het belangrijkste is dat je eerst contact maakt met jezelf. Als jij in verbinding bent met jouw status van zijn, jouw behoeftes en uitdagingen dan weet je ook wat je kan doen om gezond je werk te doen.
De eerste tip die ik je wil mee geven is: tijdens het contact met je patiënten ga je met je rug tegen de leuning zitten. Hierdoor zit je stabiel en gesteund. Je ademhaling zakt, je schouders ontspannen en je zit direct lekkerder. Je zit geaard. Je bent in het hier en nu.
De komende weken ga ik meer tips geven zodat jij goed voor jezelf kan zorgen en verbinding houdt met jezelf (en met de mensen waarmee je werkt).
“Morgen ben je jarig. Ik wens je ook het komend jaar weer veel creativiteit en fantasie toe. Dat staat namelijk ook op je geboortekaartje. Creativiteit en fantasie zijn mooie en belangrijke drijfveren in het leven. Het zet je motor aan.
Eigenlijk zou je verjaardag begin december zijn, 7 december om precies te zijn. Hoe raar kan iets lopen? Totaal onverwacht liep een controle afspraak bij de gynaecoloog uit op een spoedkeizersnede. 11 weken te vroeg geboren worden, is een heftige start.
Het begin was rete spannend. Zou je het halen en zo, ja hoe dan? Onze toekomst kon er mogelijk anders uit gaan zien. Kon ik ooit met je in de bergen wandelen bijvoorbeeld? Gelukkig ben je er goed zonder complicaties uit gekomen en ben je nu een eigenwijze, nee-zeggende en vrolijke peuter die van zingen en dansen houdt. En die in de draagzak geniet van de bergen en ook heeft mee gelopen op vlakke stukken. Ja, dat was fantastisch.
Morgen gaan we lekker jouw verjaardag vieren en op 7 december vier ik in stilte jouw “tweede” verjaardag. Dan sta ik stil bij je thuiskomst en alles wat ik heb gemist heb.“
Een rustig verlof, een mooie buikfoto sessie, in alle rust kleertjes wassen, uitkijken naar de badbevalling, voorbereidingsgesprekken met mijn doula, dikke voeten, ongemak van het derde trimester, rustig thuis alles voorbereiden, een gipsen afdruk van mijn buik maken, zwangerschapsyoga doen etc.
Ja, want dat gemis is er ook ondanks het geluk wat overheerst. Mag dit samen gaan? Mag je vieren en rouwen tegelijkertijd?
Ja dat mag. Dat heet balans. Het houdt in dat je met beide voeten op de grond staat en in contact blijft met alles wat er is. Je hoeft niet chronisch in een HOERA-stemming te zijn. Heftige life events doormaken gaat gepaard met rouw en ook geluk. Rouw voor wat je kwijt raakt of wat je nooit hebt gekregen en geluk voor wat er is over gebleven of wat onverwachts naar je toe is gekomen.
Ik pleit ervoor dat we meer beiden voelen: te vieren wat er is en stil te staan wat verloren is gegaan. Het voelen van totaal geluk als ik naar mijn dochter kijk en ook het ervaren van het gemis.
Froukje Verdam (41 jaar)
