Eveline Bosselaar

Auteur: Eveline

Categorieën
Je bent natuurlijk ook

Eerste week in Ziekenhuis

baby oor

27-09-17

1 week oud.

Bloeddruk lijntje is verwijderd want die is stabiel.

We hebben gebuideld met flow snor en geen bi-bep (of heet dat ding anders?)

Ik mag bij een MDO over Minoes aanwezig zijn. Wat ontzettend fijn om op die manier betrokken te worden.

Gemiddelde dag nu:

Rond 08.30 vertrek uit Goirle en rijden achter de file aan.

Rond kwart voor 10 bij praten met VPK en wat verzorging doen

Daarna kolven of in een kamertje wat op slot kan en wat heel veilig aan voelt

Buidelen als het kan.

Daarna lunchen en wat verzorgen.

Buidelen en kolven

Avond eten in het ziekenhuis en dan nog even checken hoe het gaat.

Om 18.30 weer naar Goirle.

Om 21.00 slapen

28-09

lijntje uit linker arm gehaald want dat is niet meer nodig

Minoes krijgt nu 12 keer per dag 13 ml borstvoeding die verrijkt is.

Barbara van Transport op 20 september kwam naar me toe en vertelde dat ze foto’s voor me heeft gemaakt op haar eigen telefoon. Lekker zonder mijn toestemming maar ze ging van uit dat ik dat vast geen probleem vond.

Toen ze mij voor het weg gaan nog feliciteerde met de geboorte van minoes heb ik blijkbaar heel gelukkig gelachen. Ik kan het me niet meer herinneren.

De foto’s zijn fijn om te krijgen.

29-09

ik heb een nieuw record verbroken met kolven.

150 ml om 03.30

Het is te gek om te zien en ik vind het al helemaal bijzonder dat ik zo diep en snel slaap.

Alsof mijn lichaam weet dat rust het allerbelangrijkste is.

Ik kan die shift zo makkelijk maken.

Heb meer in de verzorging van Minoes gedaan en dat voelt goed. Ook al doet alles pijn in mijn lijf. Eigenlijk zou ik liever lekker thuis willen zijn en alleen maar rusten.

Dat kan niet. Ik ben keihard aan het werk.

Minoes krijgt een bloedtransfusie en heeft bloedgroep A.

Dit is normaal bij deze termijn en fase. Ze zal flink opknappen en betere kleur krijgen.

Oma mag mee doen in de verzorging.

Flow snore mag nu 6 uur en dat gaat goed.

Categorieën
Portret

Portret 17: Petrouschka Swinkels, psycholoog

Petrouschka Swinkels (49 jaar)

Functie: GZ-psycholoog

Werkplek: eigen praktijk, PSYTREC psychotrauma expertise centrum

Wat betekent bezieling voor jou als hulpverlener?

Bezieling betekent voor mijzelf met alles wie ik ben het contact met een cliënt aangaan. Mezelf proberen te verplaatsen in het mens wat voor mij zit, om zodoende te begrijpen wat er speelt en te voelen waar de klachten hun oorsprong vinden. Om zo samen met een cliënt tot inzichten te komen, waardoor de keuze tot het inslaan van een andere weg bij een cliënt een mogelijkheid wordt.

Nu

Hoe staat het nu met je relativeringsvermogen?

Mijn relativeringsvermogen is stevig. Ik heb het nodig om me staande te houden in de vaak hele nare ervaringen die ik van cliënten te horen krijg, met name in de kliniek waar ik werk. Maar mijn relativeringsvermogen neemt in het contact met cliënten nooit de overhand, contact met het gevoel van mijn cliënten en met mijn eigen gevoel, blijft het kompas waarop ik vaar.

Verleden

Wat was in het verleden in positieve zin belangrijk voor jou?

Mijn eigen verleden bracht mij tot de keuze om de studie Psychologie te gaan doen. Een keuze waar ik tot op de dag van vandaag geen spijt van heb gekregen. Het werken met mensen, begrijpen wat mensen drijft, is een van de meeste bijzondere en intieme dingen die er in mijn ogen bestaat.

Toekomst

Waar wil je op terug kijken als je met pensioen bent?

Ik wil terugkijken op een werkzaam leven waarin ik het gevoel heb dat ik een positieve verandering teweeg heb kunnen brengen bij cliënten die ik heb gezien. Dat hoeft niet groots te zijn, soms is alleen al het aangaan van het contact, het er kunnen zijn voor iemand, voldoende.

 Advies

Je weet best wat je echt wilt.

Soms lijkt dat moeilijk, weten wat je echt wilt en kun je het gevoel hebben dat je geen idee hebt. Maar als je oprecht met echte aandacht en zonder oordeel naar je gevoel luistert, dan kom je er eigenlijk altijd uit, je gevoel zit altijd goed. Soms heeft het alleen wat tijd nodig.

Hoe ervaar je deze vragen? En wat hebben ze met je gedaan? Wil je iets delen daarover?

Toen ik de vragen voor het eerst doorlas, dacht ik, ‘Wat moet ik nou met deze vragen? Wat moeilijk, ik ga om nieuwe vragen.’ Mijn perfectionisme en mijn gevoel van het niet goed genoeg te zullen doen, namen even de overhand. Eenmaal me ertoe gezet, volgden de antwoorden als vanzelf. Een mooie leerervaring dus.

 

Categorieën
Portret

Portret 16: Elke van den Bosch, kinderfysiotherapeut

Elke van den Bosch

Elke van den Bosch

Elke van den Bosch (44 jaar)

Functie: kinderfysiotherapeut en begeleidster van het ToP programma (dit is een preventief behandelprogramma voor zeer vroeg geboren kinderen en hun ouders)

Werkplek: Praktijk voor kinderfysiotherapie regio Vleuten

Wat betekent bezieling voor jou als hulpverlener?

Als begeleidster van het ToP programma werk ik met baby’s en hun ouder(s). Als dingen niet lopen zoals verwacht, bijv. door een vroeggeboorte, dan brengt dat voor ouders vaak zorgen met zich mee. Soms zijn die zorgen zó groot, dat het moeilijk is voor ouders om te genieten van hun kind. Ik kijk graag mee met deze ouders. Door samen naar hun kind te kijken, zien ze wat hun kind nodig heeft om te ontspannen, om te slapen of om bijv. met iets te (leren) spelen. Als ouders weten wat hun kind wil of nodig heeft, dan kunnen ze hierbij aansluiten. Dat geeft ontspanning en vertrouwen. Ik geniet als ik steeds meer ontspanning en vertrouwen zie bij deze ouders en hun kind. Hoe ouder kinderen worden, hoe meer de ouders hun kind kunnen uitdagen om nieuwe dingen te leren. Ik help ouders om kleine stapjes in de ontwikkeling van hun kind te zien en om dingen die ze hun kind willen leren ook in kleine stapjes aan te bieden. Zo ontstaan er veel ‘geniet momenten’. Het is prachtig om te zien hoe kinderen groeien en ontwikkelen en wat dat met hun ouders doet. Dit geeft mij ontzettend veel voldoening.

Nu

Waar heb je nu zin in?

Dat is heel simpel. In een heerlijke kop koffie met een flinke laag opgeklopte melk. Lekker in een hoekje van de bank met een spannend boek.

Verleden

Wat heeft jou laten groeien in het verleden?

Ik ben een enorme doorzetter en ik wilde altijd alles goed doen. Ik legde de lat voor mijzelf heel hoog. Dat heeft me ver gebracht, maar het heeft me ook veel gekost. Een aantal jaar geleden wilde ik dingen veranderen. Dat heb ik niet alleen gedaan. Met gerichte hulp heb ik mijzelf beter leren kennen. Ik heb geleerd om meer vertrouwen te hebben in mijn eigen kunnen, om sneller tevreden te zijn en om me minder druk te maken om dingen. En het mooie is, ook dan gaan dingen nog steeds goed, maar ze kosten minder energie. En als er een keer iets misgaat, dan is dat helemaal niet erg. De begeleiding van een aantal jaar geleden heeft mij als persoon laten groeien.

Toekomst

Van wie ontvang je onvoorwaardelijke steun?

Van mijn man, mijn kinderen, mijn familie en van goede vriendschappen. Dat geeft een heel fijn gevoel.

Advies

Als je het niet zeker weet, dan is dat ook een goede status van zijn.

Jazeker! Het geeft rust om niet altijd alles maar te willen weten, of om je overal in te verdiepen. Sommige dingen laat ik ook heel bewust langs me heen gaan of van me afglijden. Zo hou ik energie over voor andere dingen.

Als het om werk gaat, dan ligt het een beetje anders, dan zou ik wel het liefst alles willen weten. Hoe meer ik weet, hoe leuker mijn vak is/wordt.

Maar ook hiervoor geldt: het niet weten, hoort er ook gewoon bij. Soms weten collega’s het wel of is het antwoord op te zoeken in boeken of op internet.

Hoe ervaar je deze vragen? En wat hebben ze met je gedaan? Wil je iets delen daarover?

Toen ik de vragen de 1e keer zag, dacht ik: die vul ik zo gelijk wel even in. Maar eigenlijk vond ik het best lastig. Vooral om er woorden aan te geven.

Categorieën
Bezieling

Over keuzes en heroverwegingen

Zodra je een keuze hebt gemaakt voor een studie dan weet je “ik word … “. Zo praatte ik vaak voor aanvang van mijn studie en tijdens het studeren.

“Ik word fysiotherapeut. ”

Na het afstuderen zei ik “ik ben fysiotherapeut”.

Nu zeg ik “ik ben werkzaam als fysiotherapeut”. Dat is een groot verschil. Lees het nog maar eens.

Ik identificeer mezelf niet als alléén fysiotherapeut. Ik heb meer rollen in mijn leven in te vullen: mens, dochter, zus, schoonzus, tante, moeder, vriendin, collega, docent yoga / dans en buurvrouw. Misschien vergeet ik er een paar.

Misschien durf ik bijna wel te zeggen dat ik een ambiërend tekstschrijver ben want schrijven vind ik erg leuk en geeft mij energie.

Door bewust te zeggen dat ik werkzaam ben als fysiotherapeut is er ruimte voor meer en houd ik niet vast aan iets eenzijdigs. Dat geeft lucht en ruimte. Ik ben niet mijn beroep.

Waarom zeg ik dat tegenwoordig anders?

Het maakt in ieder geval nieuwe verbindingen aan in mijn hersenen en dat is verfrissend en verjongend. Dat laatste weet ik niet zeker maar ik denk het wel. 😉

Verder voel ik ook dat ik meer wil zijn dan alleen fysio en niet altijd aan wil staan in die rol. Ik hoef niet meer op elk feestje advies te geven over sportblessures. Dat deed ik eerder wel. Nu hoeft dat niet meer. Ik heb het liever over wereldzaken en de zin van het leven zeg maar.

Ook zie ik mezelf als “Eveline” en met andere talenten zoals creativiteit, empathie, schrijven en humor. Die mogen allemaal naar voren komen.

Wel is je beroep als identiteit veilig.

Ja veiligheid en duidelijkheid is fijn. Identificeren met je beroep als persoon is duidelijk, helder en overzichtelijk. Iedereen heeft voor ogen wie je bent en wat je doet.

Maar is dat de bedoeling van het leven? Altijd maar veiligheid, duidelijkheid en helderheid?

Ik denk het niet. Juist door bepaalde rollen, bijbehorende gewoontes en overtuigen los te laten, ontstaat er een nieuwe koers in je leven. En dat is spannend en verre van concreet. Eerder een nieuw blanco canvas.

Welke vastgeroeste rol laat jij los?

Categorieën
Portret

Portret 15: Rosalie Schippers, Natuurgeneeskundig therapeut

Rosalie Schippers
Rosalie Schippers (45 jaar)
Functie: Natuurgeneeskundig therapeut en docent in eigen vakgebieden
Werkplek: Praktijk ROOS, Lemniscaat Center en Lemniscaat Coaching
Wat betekent bezieling voor jou als hulpverlener?
Voor mij betekent het echt vanuit mijn hart, vanuit mijn passie en enthousiasme mijn ondernemingen laten bestaan. In de praktijk betekent dat vooral cliënten kunnen ondersteunen op allerlei gebieden en er kunnen zijn voor de ander.
En als docent vanuit het hart en enthousiasme collega’s opleiden door mijn kennis – overdracht en kunde.
Wat gaat er nu moeiteloos bij jou?
Het contact met cliënten en studenten gaat moeiteloos.
Ik ben oprecht en recht door zee, maar ook zeer gevoelig en meelevend.
Het is een juiste combinatie om daardoor ook mijn grenzen steeds beter aan te kunnen geven want dat laatste gaat uiteraard nog niet moeiteloos, haha.
Wat was in het verleden in positieve zin belangrijk voor jou?
Hoeveel kracht je als mens hebt, als je droom in duigen valt, dat je hoe lang het ook duurt, toch weer vooruit kan. Ja, dat heeft mij een sterker mens gemaakt. Drie keer in mijn leven hingen er belangrijke zaken aan een zijden draadje. En toch is dat het pad wat ik diende te bewandelen om te komen waar ik nu sta.
Waar droom je van?
Collega’s opleiden in mijn centrum die ook vanuit hun hart willen leren, voelen en luisteren.
En tja, ooit een klein huisje in NL of het buitenland met een stuk grond, moestuin en wat dieren als de tijd daar rijp voor is.
Advies
Vertrouw op je eigen wijsheid.
Mooi! En wat een prachtig advies op dit moment in het leven van mij.
Ik heb net van het weekend een belangrijke keuze gemaakt en dus vertrouwd op mijn eigen wijsheid. Soms is dit best een lastige hoor.
Maar deze komt echt op een mooi moment en draag ik vanaf nu met mij mee in het hart. Het is voor mij de beste weg voor nu en ook voor de toekomst!
Hoe ervaar je deze vragen? En wat hebben ze met je gedaan? Wil je iets delen daarover?
Bewustzijn met waar ik sta en welke keuzes ik in de laatste periode heb gemaakt komen even naar boven. Als mens kan je soms snel iets weer laten, althans ik in ieder geval. Maar soms is het echt niet niks en dat voelde ik met het beantwoorden van de vragen.
Ook de puurheid die ik vanuit het hart voel bij het beantwoorden, zorgt ervoor dat ik dankbaarheid voel dat ik gevraagd ben.
Categorieën
Persoonlijk

Korte mouwen

korte mouwen

Dochterlief is er dol op: korte mouwen.

Ze is 3 jaar en kan nog niet uitleggen waarom dus ik moet gissen waarom ze fan is van korte mouwen.

Ze heeft overigens zo veel meer fascinaties of observaties dan alleen korte mouwen.

Of het nou groentes zijn, die in een boom hangen (lees: “eikels”) of de onzichtbare wind die mijn haren doen wapperen (“gekke haren”). Alles is nieuw en mooi voor haar. Niks ontgaat haar.

Haar nieuwe woorden van afgelopen weekend zijn overigens “getverdemme” en “potverdorie”. Of ik daar blij mee moet zijn, weet ik nog niet.

Nu de zomer in aantocht is, laat het weer toe om luchtige kleding te dragen. Het dragen van deze kleding is voor mij heel praktisch: ik blijf koel.

En velen met mij zullen het zo benaderen.

Korte mouwen houden mij ook koel. Ik krijg geen klotsende oksels.

Meer lezers zullen dit beamen.

Zomerkleding draag je namelijk in de zomer omdat het minder warm is.

Niemand draagt een wollen trui in de zomer. Zelfs ik niet, ook al ben ik een koukleum.

Maar korte mouwen zijn voor mijn dochter echt speciaal. Ze lijken wel symbool te staan voor iets. Iets fijns, subtiels, een bijzondere sensatie of gewoon iets grappigs.

Kon ze maar uit leggen waarom ze korte mouwen zo fantastisch vindt, denk ik dan als ze weer blij naar haar korte mouwen kijkt en als ze tegen mensen wijzend zegt: “jij ook korte mouwen”.

Misschien denkt ze dat het een speciaal clubje mensen is, wat korte mouwen draagt.

Of wellicht vindt ze armen heel grappige dingen. Armen zijn ook wel bijzonder. Soms zijn ze dik, soms heel sterk of hebben ze hangend vel. Sommige armen zijn zwaar behaard en soms zie je van bleke pap-armpjes.

Nu ik er zo over na denk, is er een hoop te zien aan al die armen.

Zou dat het zijn?

Als ik het zo inschat, denk ik het van niet. Het lijkt eerder een beleving van haar zintuigen.

Ze lijkt zich wel meer bewust van de lucht die langs haar huid waait. Geeft dat haar een fijn gevoel? Zou ze het ervaren als kietelen? Of misschien strelen?

Ze maakt na het aandoen van een t-shirt vaak een geniet-geluidje. Ik kan het niet na doen maar fijn is het dragen van korte mouwen wel.

Of is het toch wat anders? Hebben driejarigen nog een soort beleving die wij als volwassenen afleren omdat we het te druk hebben en zo ontzettend serieus zijn geworden?

Wat zouden die kleine mensjes nog extra kunnen voelen?

Ik vraag me af of ze eigen werkwoord daarvoor hebben. Hoe zouden ze het noemen?

Een kietel- wiebel-streling? Of winderig aaitje? Of kietelende kabouter-handjes?

Wist ik het maar. Kon ze het maar zeggen.

Anderzijds is het maar beter dat ik haar woord en beleving niet weet en kan ik het daardoor opnieuw weer eigen maken. Morgen ga ik eens bewust die blote armen voelen.

Doe je mee?

Categorieën
Portret

Portret 14: Lo Keers, Verpleegkundige

Lo Keers

Lo Keers

Lo Keers (35 jaar)

Functie: IC verpleegkundige

Werkplek: Intensive Care Nij Smellinghe, Drachten

Wat betekent bezieling voor jou als hulpverlener?

De drive om voor een ander te mogen zorgen in zijn meest kwetsbare momenten. Het weg geven van een stukje van jezelf en soms gesloopt thuis komen, maar altijd met het gevoel dat wat jij doet er toe doet.

Welke emotie speelt nu de hoofdrol in je leven?

Dankbaarheid. Dankbaar voor mijn eigen leven, mijn werk en de mensen van wie ik hou, maar ook voor de richting die we met zijn allen op lijken te gaan nu richting het einde van de pandemie. Dankbaar voor alles en iedereen die daar aan bijgedragen heeft en dankbaar voor de dingen die nu en straks weer kunnen.

Wat was in het verleden in positieve zin belangrijk voor jou?

De realisatie dat ikzelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven en mijn eigen geluk. Dat ik het geluk heb gezond te zijn, me kan ontwikkelen, en dat ik iedere dag opnieuw kan kiezen wat ik doe, wat ik voel (dit is nog wel eens een lastige), wat ik toe laat en hoe mijn pad er uit ziet. Daarnaast natuurlijk alle kansen om te groeien als verpleegkundige en alle mentoren die aan mijn ontwikkeling bijgedragen hebben.

Wat moet je loslaten voor meer geluk in de toekomst?

Het proberen te begrijpen van andermans motieven en de behoefte aan goedkeuring.

Advies

Wees bereid om … (vul zelf maar in)

Jezelf te laten zien, een stukje van jezelf te geven aan die ander. Je maakt zulke bijzondere momenten mee met patiënten, naasten, collega’s. Ervaar het en durf hierin je “authentic self” te laten zien. Doe de dingen op jouw manier, maar blijf altijd die gedreven professional die het welzijn van de patiënt voorop stelt.

Hoe ervaar je deze vragen? En wat hebben ze met je gedaan? Wil je iets delen daarover?

Ik vond het mooi om op zo’n positieve manier stil te staan bij mijn werk en motivatie. Het is een heftig jaar geweest, voor ons allemaal. Maar het was fijn om weer even na te denken over wat maakt dat ik nog elke dag met plezier naar het ziekenhuis ga. Dankjewel!

 

Categorieën
blog Je bent natuurlijk ook

Mien, wat ben je lief (fragment “Je bent natuurlijk ook”)

debezieldehulpverlener/emmer

16-02-2017

Ben weer thuis. Nou ja, thuis: bij mij ouders.

De operatie is achter de rug. Twee littekens rijker en nu afwachten.

Binnen een paar weken krijg ik uitslag.

Wie mij is bij gebleven van vandaag?

De schoonmaakster!

Wat een lief mens. Ze maakte eerste de wachtkamer schoon waar ik zat te wachten en vervolgens zag ik haar in de uitslaapkamer. Ze lachte me bemoedigend toe.

Alsof ze een extra steuntje wilde geven.

Na de operatie was ik braaf naar het toilet geweest en ik had ook gegeten.

Daarmee had ik bewijs geleverd dat ik naar huis mocht.

Toen ik in de rolstoel weg ging, zag ik haar weer. Ik noem haar Mien.

Ze lachte weer naar me en zei op zijn Amsterdams: “Sterkte meid, het ga je goed.”

Fragement uit “Je bent natuurlijk ook”

Categorieën
blog

Weerstand bij patiënten: wat doe je er aan?

debezieldehulpverlener/weerstand

Stel je zit tegenover een patiënt en je ergert je mateloos aan het gedrag van deze persoon.

Je ziet al langer in hoe deze persoon in elkaar steekt en je weet ook wel wat die ander aan zichzelf moet gaan veranderen. Maar het lichtje gaat niet branden bij je overbuur.

Lastig is dat.

We weten het zo goed, toch? Voor die ander dan.

Dat is het typische van een hulpverlener: we weten het vaak erg goed voor de hulpvragers. Dat steken we niet onder stoelen en banken.

Maar weten we eigenlijk wel dat die weerstand die we soms ervaren ook iets over ons zegt?

Waarom krijgen we jeuk van een bepaald slag mensen of een specifieke patiëntengroep? Omdat deze mensen ons een spiegel voor houden. Wat zeggen ze echt tegen ons?

Doen ze dingen die wij eigenlijk zelf willen doen? Soms is dat wel zo.

Of zeggen ze zaken die je eigenlijk ook wel eens zou willen zeggen?

Nog belangrijker: hebben ze beslissingen genomen die je zelf ook had willen nemen maar nooit gedurfd hebt?

( ja, het klopt: ik benader deze weerstand eens positief!)

Ga eens een volgende keer na wat je deze patiënt jou verteld. Ik ben erg benieuwd naar je conclusies. 😉

 

Categorieën
Je bent natuurlijk ook

Over onderkantjes en andere dekmantels

De ochtend na de spoedkeizersnede.

Ik lig nog stijf van de spanning en adrenaline in mijn bed aan de morfine en een katheter. Ik lig in een kamer met 3 lege bedden tegenover me.

Ik voel me echt klote.

Gisteren werd de reguliere controle afspraak – pats boem – een spoedkeizersnede.

Maar goed,  ik lag daar nog in de kleding van mijn zus die wat mee had gegrist uit haar kledingkast. Een te klein T-shirt wat niet lekker zat. Ondergoed hoefde ik niet aan want ik droeg een mooie slip van het ziekenhuis.

Mijn mascara in mijn ooghoeken. Haren ongekamd en door elkaar.

Ongewassen en zweterig naar mijn gevoel.

In de nacht werd ik nog rauw wakker gemaakt of ik even wilde kolven. Geen idee hoe ik het voor elkaar heb gekregen maar er kwam melk uit. Naar mijn gevoel was dat ook het enige wat ik kon doen: mijn kind voeden.

De verpleegkundige kwam na het ontbijt binnen met de mededeling dat ze me wilde wassen.

Dat wilde ik maar al te graag.

Eerst wilde ik het zelf doen maar dat ging niet, Ik kon amper mijn arm optillen, laat staan wassen. Overal trilde ik.

Na wat gewas aan kop en voorpoten, ging ze naar “mijn onderkantje”.

Daar lag ik dan. Ze vroeg of ze mijn onderkantje mocht wassen.

Zelfs in mijn toestand kon ik nog de Latijnse naam van dat onderdeel zeggen. Ik moest zo lachen intern. Sindsdien maken mijn moeder en ik regelmatig grapjes over ons onderkantje.

Lieve collega, je mag het gewoon bij de naam noemen hoor.

Het valt me op dat we soms iets toch moeilijk vinden. Toch een bepaalde schroom voelen om belangrijke zaken bespreekbaar te maken.

Waarom is het zo moeilijk om gewoon poep, plas, seks, penis en vagina te zeggen?

Waarom praten we verdriet liever goed met zalvende woorden, een glaasje water en wat getik op de computer?

Waarom gooien we liever een pilletje er in om onze stemming stabiel te houden dan dat we de beerput eens lekker open gooien?

Waarom mag de rauwheid van het leven niet bestaan?

Het gaat ons soms niet goed. Dat mag.

We mogen als hulpverleners ons daar bewust van zijn.

Onze eigen shit is oké en andermans shit ook.

Fragment uit “Je bent natuurlijk ook…”

Ben je hersteld van ziekte en is de vanzelfsprekendheid van je werk weg? 

Merk je dat je motivatie en inspiratie anders is? Doe dan de zelfscan “Opnieuw in Balans” en ontvang meer inzicht in welke gebieden aandacht mogen krijgen.

Klik hier voor de zelfscan
Updates ontvangen?

Ik stuur regelmatig een nieuwsbrief waarin ik updates deel. Als je die wilt ontvangen, dan kan je hier je naam en email achter laten. Stalken doe ik niet.

Marketing door