Humor is zo lekker. Het geeft een lach op je gezicht en een dosis eigen gemaakte blijheidsstofjes. Met collega’s kan je natuurlijk lachen maar met sommige patiënten kan je soms nog harder lachen.
Een paar jaar geleden behandelde ik een echte Utrechtse man. Ik woonde en werkte toen nog in Utrecht omgeving. Hij had veel tatoeages en had heel veel verschillende baantjes gehad en niet allemaal in zuivere omgeving zei hij een keer terloops. Hij was gehard door zijn werk en opvoeding. Zijn leven was pittig.
Hij moest in eerste instantie heel erg wennen aan mij: ik hield vaak mijn mond, liet hem veel praten en draaide geen muziek. Er was geen afleiding. Hij werd daar in het begin erg onrustig van maar uiteindelijk zei hij dat hij de stilte door mij is gaan waarderen. Ik vond dat een groot compliment.
Naast de stilte konden we ook heel erg lachen met elkaar. Hij kwam 2 keer per week bij mij en hij rondde de afspraak altijd af door in de volle wachtkamer te zeggen: “Zelfde meid, zelfde tijd.”
Wat als jouw aanwezigheid het medicijn is dat de zorg nu nodig heeft? Beste Collega, laat me je iets vragen. Wanneer was de laatste keer dat jij volledig aanwezig was in het hier en nu — zonder te moeten, te fixen of te redden? We zijn getraind om altijd vooruit
Je hoeft niet altijd aan te passen. Je mag bijdragen op jouw manier. Laten we eerlijk zijn: De zorg is prachtig — en ook rigide. Er is een vorm. Er zijn regels. Er is een systeem. Maar wat als jouw bijdrage niet in het systeem past, maar er juist een frisse stroming
Merk je dat je motivatie en inspiratie anders is? Doe dan de zelfscan “Opnieuw in Balans” en ontvang meer inzicht in welke gebieden aandacht mogen krijgen.
