Dochterlief is er dol op: korte mouwen.
Ze is 3 jaar en kan nog niet uitleggen waarom dus ik moet gissen waarom ze fan is van korte mouwen.
Ze heeft overigens zo veel meer fascinaties of observaties dan alleen korte mouwen.
Of het nou groentes zijn, die in een boom hangen (lees: “eikels”) of de onzichtbare wind die mijn haren doen wapperen (“gekke haren”). Alles is nieuw en mooi voor haar. Niks ontgaat haar.
Haar nieuwe woorden van afgelopen weekend zijn overigens “getverdemme” en “potverdorie”. Of ik daar blij mee moet zijn, weet ik nog niet.
Nu de zomer in aantocht is, laat het weer toe om luchtige kleding te dragen. Het dragen van deze kleding is voor mij heel praktisch: ik blijf koel.
En velen met mij zullen het zo benaderen.
Korte mouwen houden mij ook koel. Ik krijg geen klotsende oksels.
Meer lezers zullen dit beamen.
Zomerkleding draag je namelijk in de zomer omdat het minder warm is.
Niemand draagt een wollen trui in de zomer. Zelfs ik niet, ook al ben ik een koukleum.
Maar korte mouwen zijn voor mijn dochter echt speciaal. Ze lijken wel symbool te staan voor iets. Iets fijns, subtiels, een bijzondere sensatie of gewoon iets grappigs.
Kon ze maar uit leggen waarom ze korte mouwen zo fantastisch vindt, denk ik dan als ze weer blij naar haar korte mouwen kijkt en als ze tegen mensen wijzend zegt: “jij ook korte mouwen”.
Misschien denkt ze dat het een speciaal clubje mensen is, wat korte mouwen draagt.
Of wellicht vindt ze armen heel grappige dingen. Armen zijn ook wel bijzonder. Soms zijn ze dik, soms heel sterk of hebben ze hangend vel. Sommige armen zijn zwaar behaard en soms zie je van bleke pap-armpjes.
Nu ik er zo over na denk, is er een hoop te zien aan al die armen.
Zou dat het zijn?
Als ik het zo inschat, denk ik het van niet. Het lijkt eerder een beleving van haar zintuigen.
Ze lijkt zich wel meer bewust van de lucht die langs haar huid waait. Geeft dat haar een fijn gevoel? Zou ze het ervaren als kietelen? Of misschien strelen?
Ze maakt na het aandoen van een t-shirt vaak een geniet-geluidje. Ik kan het niet na doen maar fijn is het dragen van korte mouwen wel.
Of is het toch wat anders? Hebben driejarigen nog een soort beleving die wij als volwassenen afleren omdat we het te druk hebben en zo ontzettend serieus zijn geworden?
Wat zouden die kleine mensjes nog extra kunnen voelen?
Ik vraag me af of ze eigen werkwoord daarvoor hebben. Hoe zouden ze het noemen?
Een kietel- wiebel-streling? Of winderig aaitje? Of kietelende kabouter-handjes?
Wist ik het maar. Kon ze het maar zeggen.
Anderzijds is het maar beter dat ik haar woord en beleving niet weet en kan ik het daardoor opnieuw weer eigen maken. Morgen ga ik eens bewust die blote armen voelen.
Doe je mee?
