Eveline Bosselaar

Auteur: Eveline

Categorieën
Portret

Portret 15: Rosalie Schippers, Natuurgeneeskundig therapeut

Rosalie Schippers
Rosalie Schippers (45 jaar)
Functie: Natuurgeneeskundig therapeut en docent in eigen vakgebieden
Werkplek: Praktijk ROOS, Lemniscaat Center en Lemniscaat Coaching
Wat betekent bezieling voor jou als hulpverlener?
Voor mij betekent het echt vanuit mijn hart, vanuit mijn passie en enthousiasme mijn ondernemingen laten bestaan. In de praktijk betekent dat vooral cliënten kunnen ondersteunen op allerlei gebieden en er kunnen zijn voor de ander.
En als docent vanuit het hart en enthousiasme collega’s opleiden door mijn kennis – overdracht en kunde.
Wat gaat er nu moeiteloos bij jou?
Het contact met cliënten en studenten gaat moeiteloos.
Ik ben oprecht en recht door zee, maar ook zeer gevoelig en meelevend.
Het is een juiste combinatie om daardoor ook mijn grenzen steeds beter aan te kunnen geven want dat laatste gaat uiteraard nog niet moeiteloos, haha.
Wat was in het verleden in positieve zin belangrijk voor jou?
Hoeveel kracht je als mens hebt, als je droom in duigen valt, dat je hoe lang het ook duurt, toch weer vooruit kan. Ja, dat heeft mij een sterker mens gemaakt. Drie keer in mijn leven hingen er belangrijke zaken aan een zijden draadje. En toch is dat het pad wat ik diende te bewandelen om te komen waar ik nu sta.
Waar droom je van?
Collega’s opleiden in mijn centrum die ook vanuit hun hart willen leren, voelen en luisteren.
En tja, ooit een klein huisje in NL of het buitenland met een stuk grond, moestuin en wat dieren als de tijd daar rijp voor is.
Advies
Vertrouw op je eigen wijsheid.
Mooi! En wat een prachtig advies op dit moment in het leven van mij.
Ik heb net van het weekend een belangrijke keuze gemaakt en dus vertrouwd op mijn eigen wijsheid. Soms is dit best een lastige hoor.
Maar deze komt echt op een mooi moment en draag ik vanaf nu met mij mee in het hart. Het is voor mij de beste weg voor nu en ook voor de toekomst!
Hoe ervaar je deze vragen? En wat hebben ze met je gedaan? Wil je iets delen daarover?
Bewustzijn met waar ik sta en welke keuzes ik in de laatste periode heb gemaakt komen even naar boven. Als mens kan je soms snel iets weer laten, althans ik in ieder geval. Maar soms is het echt niet niks en dat voelde ik met het beantwoorden van de vragen.
Ook de puurheid die ik vanuit het hart voel bij het beantwoorden, zorgt ervoor dat ik dankbaarheid voel dat ik gevraagd ben.
Categorieën
Persoonlijk

Korte mouwen

korte mouwen

Dochterlief is er dol op: korte mouwen.

Ze is 3 jaar en kan nog niet uitleggen waarom dus ik moet gissen waarom ze fan is van korte mouwen.

Ze heeft overigens zo veel meer fascinaties of observaties dan alleen korte mouwen.

Of het nou groentes zijn, die in een boom hangen (lees: “eikels”) of de onzichtbare wind die mijn haren doen wapperen (“gekke haren”). Alles is nieuw en mooi voor haar. Niks ontgaat haar.

Haar nieuwe woorden van afgelopen weekend zijn overigens “getverdemme” en “potverdorie”. Of ik daar blij mee moet zijn, weet ik nog niet.

Nu de zomer in aantocht is, laat het weer toe om luchtige kleding te dragen. Het dragen van deze kleding is voor mij heel praktisch: ik blijf koel.

En velen met mij zullen het zo benaderen.

Korte mouwen houden mij ook koel. Ik krijg geen klotsende oksels.

Meer lezers zullen dit beamen.

Zomerkleding draag je namelijk in de zomer omdat het minder warm is.

Niemand draagt een wollen trui in de zomer. Zelfs ik niet, ook al ben ik een koukleum.

Maar korte mouwen zijn voor mijn dochter echt speciaal. Ze lijken wel symbool te staan voor iets. Iets fijns, subtiels, een bijzondere sensatie of gewoon iets grappigs.

Kon ze maar uit leggen waarom ze korte mouwen zo fantastisch vindt, denk ik dan als ze weer blij naar haar korte mouwen kijkt en als ze tegen mensen wijzend zegt: “jij ook korte mouwen”.

Misschien denkt ze dat het een speciaal clubje mensen is, wat korte mouwen draagt.

Of wellicht vindt ze armen heel grappige dingen. Armen zijn ook wel bijzonder. Soms zijn ze dik, soms heel sterk of hebben ze hangend vel. Sommige armen zijn zwaar behaard en soms zie je van bleke pap-armpjes.

Nu ik er zo over na denk, is er een hoop te zien aan al die armen.

Zou dat het zijn?

Als ik het zo inschat, denk ik het van niet. Het lijkt eerder een beleving van haar zintuigen.

Ze lijkt zich wel meer bewust van de lucht die langs haar huid waait. Geeft dat haar een fijn gevoel? Zou ze het ervaren als kietelen? Of misschien strelen?

Ze maakt na het aandoen van een t-shirt vaak een geniet-geluidje. Ik kan het niet na doen maar fijn is het dragen van korte mouwen wel.

Of is het toch wat anders? Hebben driejarigen nog een soort beleving die wij als volwassenen afleren omdat we het te druk hebben en zo ontzettend serieus zijn geworden?

Wat zouden die kleine mensjes nog extra kunnen voelen?

Ik vraag me af of ze eigen werkwoord daarvoor hebben. Hoe zouden ze het noemen?

Een kietel- wiebel-streling? Of winderig aaitje? Of kietelende kabouter-handjes?

Wist ik het maar. Kon ze het maar zeggen.

Anderzijds is het maar beter dat ik haar woord en beleving niet weet en kan ik het daardoor opnieuw weer eigen maken. Morgen ga ik eens bewust die blote armen voelen.

Doe je mee?

Categorieën
Portret

Portret 14: Lo Keers, Verpleegkundige

Lo Keers

Lo Keers

Lo Keers (35 jaar)

Functie: IC verpleegkundige

Werkplek: Intensive Care Nij Smellinghe, Drachten

Wat betekent bezieling voor jou als hulpverlener?

De drive om voor een ander te mogen zorgen in zijn meest kwetsbare momenten. Het weg geven van een stukje van jezelf en soms gesloopt thuis komen, maar altijd met het gevoel dat wat jij doet er toe doet.

Welke emotie speelt nu de hoofdrol in je leven?

Dankbaarheid. Dankbaar voor mijn eigen leven, mijn werk en de mensen van wie ik hou, maar ook voor de richting die we met zijn allen op lijken te gaan nu richting het einde van de pandemie. Dankbaar voor alles en iedereen die daar aan bijgedragen heeft en dankbaar voor de dingen die nu en straks weer kunnen.

Wat was in het verleden in positieve zin belangrijk voor jou?

De realisatie dat ikzelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven en mijn eigen geluk. Dat ik het geluk heb gezond te zijn, me kan ontwikkelen, en dat ik iedere dag opnieuw kan kiezen wat ik doe, wat ik voel (dit is nog wel eens een lastige), wat ik toe laat en hoe mijn pad er uit ziet. Daarnaast natuurlijk alle kansen om te groeien als verpleegkundige en alle mentoren die aan mijn ontwikkeling bijgedragen hebben.

Wat moet je loslaten voor meer geluk in de toekomst?

Het proberen te begrijpen van andermans motieven en de behoefte aan goedkeuring.

Advies

Wees bereid om … (vul zelf maar in)

Jezelf te laten zien, een stukje van jezelf te geven aan die ander. Je maakt zulke bijzondere momenten mee met patiënten, naasten, collega’s. Ervaar het en durf hierin je “authentic self” te laten zien. Doe de dingen op jouw manier, maar blijf altijd die gedreven professional die het welzijn van de patiënt voorop stelt.

Hoe ervaar je deze vragen? En wat hebben ze met je gedaan? Wil je iets delen daarover?

Ik vond het mooi om op zo’n positieve manier stil te staan bij mijn werk en motivatie. Het is een heftig jaar geweest, voor ons allemaal. Maar het was fijn om weer even na te denken over wat maakt dat ik nog elke dag met plezier naar het ziekenhuis ga. Dankjewel!

 

Categorieën
blog Je bent natuurlijk ook

Mien, wat ben je lief (fragment “Je bent natuurlijk ook”)

debezieldehulpverlener/emmer

16-02-2017

Ben weer thuis. Nou ja, thuis: bij mij ouders.

De operatie is achter de rug. Twee littekens rijker en nu afwachten.

Binnen een paar weken krijg ik uitslag.

Wie mij is bij gebleven van vandaag?

De schoonmaakster!

Wat een lief mens. Ze maakte eerste de wachtkamer schoon waar ik zat te wachten en vervolgens zag ik haar in de uitslaapkamer. Ze lachte me bemoedigend toe.

Alsof ze een extra steuntje wilde geven.

Na de operatie was ik braaf naar het toilet geweest en ik had ook gegeten.

Daarmee had ik bewijs geleverd dat ik naar huis mocht.

Toen ik in de rolstoel weg ging, zag ik haar weer. Ik noem haar Mien.

Ze lachte weer naar me en zei op zijn Amsterdams: “Sterkte meid, het ga je goed.”

Fragement uit “Je bent natuurlijk ook”

Categorieën
blog

Weerstand bij patiënten: wat doe je er aan?

debezieldehulpverlener/weerstand

Stel je zit tegenover een patiënt en je ergert je mateloos aan het gedrag van deze persoon.

Je ziet al langer in hoe deze persoon in elkaar steekt en je weet ook wel wat die ander aan zichzelf moet gaan veranderen. Maar het lichtje gaat niet branden bij je overbuur.

Lastig is dat.

We weten het zo goed, toch? Voor die ander dan.

Dat is het typische van een hulpverlener: we weten het vaak erg goed voor de hulpvragers. Dat steken we niet onder stoelen en banken.

Maar weten we eigenlijk wel dat die weerstand die we soms ervaren ook iets over ons zegt?

Waarom krijgen we jeuk van een bepaald slag mensen of een specifieke patiëntengroep? Omdat deze mensen ons een spiegel voor houden. Wat zeggen ze echt tegen ons?

Doen ze dingen die wij eigenlijk zelf willen doen? Soms is dat wel zo.

Of zeggen ze zaken die je eigenlijk ook wel eens zou willen zeggen?

Nog belangrijker: hebben ze beslissingen genomen die je zelf ook had willen nemen maar nooit gedurfd hebt?

( ja, het klopt: ik benader deze weerstand eens positief!)

Ga eens een volgende keer na wat je deze patiënt jou verteld. Ik ben erg benieuwd naar je conclusies. 😉

 

Categorieën
Je bent natuurlijk ook

Over onderkantjes en andere dekmantels

De ochtend na de spoedkeizersnede.

Ik lig nog stijf van de spanning en adrenaline in mijn bed aan de morfine en een katheter. Ik lig in een kamer met 3 lege bedden tegenover me.

Ik voel me echt klote.

Gisteren werd de reguliere controle afspraak – pats boem – een spoedkeizersnede.

Maar goed,  ik lag daar nog in de kleding van mijn zus die wat mee had gegrist uit haar kledingkast. Een te klein T-shirt wat niet lekker zat. Ondergoed hoefde ik niet aan want ik droeg een mooie slip van het ziekenhuis.

Mijn mascara in mijn ooghoeken. Haren ongekamd en door elkaar.

Ongewassen en zweterig naar mijn gevoel.

In de nacht werd ik nog rauw wakker gemaakt of ik even wilde kolven. Geen idee hoe ik het voor elkaar heb gekregen maar er kwam melk uit. Naar mijn gevoel was dat ook het enige wat ik kon doen: mijn kind voeden.

De verpleegkundige kwam na het ontbijt binnen met de mededeling dat ze me wilde wassen.

Dat wilde ik maar al te graag.

Eerst wilde ik het zelf doen maar dat ging niet, Ik kon amper mijn arm optillen, laat staan wassen. Overal trilde ik.

Na wat gewas aan kop en voorpoten, ging ze naar “mijn onderkantje”.

Daar lag ik dan. Ze vroeg of ze mijn onderkantje mocht wassen.

Zelfs in mijn toestand kon ik nog de Latijnse naam van dat onderdeel zeggen. Ik moest zo lachen intern. Sindsdien maken mijn moeder en ik regelmatig grapjes over ons onderkantje.

Lieve collega, je mag het gewoon bij de naam noemen hoor.

Het valt me op dat we soms iets toch moeilijk vinden. Toch een bepaalde schroom voelen om belangrijke zaken bespreekbaar te maken.

Waarom is het zo moeilijk om gewoon poep, plas, seks, penis en vagina te zeggen?

Waarom praten we verdriet liever goed met zalvende woorden, een glaasje water en wat getik op de computer?

Waarom gooien we liever een pilletje er in om onze stemming stabiel te houden dan dat we de beerput eens lekker open gooien?

Waarom mag de rauwheid van het leven niet bestaan?

Het gaat ons soms niet goed. Dat mag.

We mogen als hulpverleners ons daar bewust van zijn.

Onze eigen shit is oké en andermans shit ook.

Fragment uit “Je bent natuurlijk ook…”

Categorieën
Portret

Portret 13: Ingrid Goes, Mammacare verpleegkundige

Ingrid Goes

Ingrid Goes

Ingrid Goes (51)

Functie: Mamma-verpleegkundige

Locatie: Diakonessen ziekenhuis Utrecht

Wat betekent bezieling voor jou als hulpverlener?

Het overdragen van alles wat ik weet aan anderen. Dit kan zijn nieuwe collega’s of leerling verpleegkundige. Of collega’s die de vervolgopleiding voor oncologie of mammacare verpleegkundige volgen. Hen leren wat ik geleerd heb, zodat alle patiënten kunnen ervaren wat mijn patiënten hebben ervaren. En op een manier dat jezelf ook door die verpleegkundige verpleegd wilt worden.

Hoe is je energie vandaag?

Ik heb een goede energie vandaag. Vind het leuk en bijzonder dat ik poli kan en mag draaien, waarbij ik mijn patiënten alles kan vertellen, waardoor de keuze die ze maken gebaseerd is op wat ik hen vertel en hoe ik hen begeleid.

Welke gebeurtenis heeft jou diepgaand veranderd en in welk opzicht?

Dat ik zelf borstkanker hebt gehad en hieraan ben geopereerd. En daardoor ook radiotherapie, chemotherapie heb gehad en nog bezig ben met hormoontherapie. Ik heb door de chemotherapie neuropathie gekregen aan de voeten. Helaas in een ernstige mate en dat was een bijwerking die niet echt bij de chemo hoorde die ik hebt gehad. Maar dit maakt dat ik weet wat mijn patiënten mee maken en hoe ze alle behandelingen ervaren. Ik kan hen helpen bij elke behandeling door te vertellen waar ze aan moeten denken en hoe ze het kunnen ervaren. En ook hoe ze met de bijwerkingen om kunnen gaan. Zodat mijn patiënten niet zelf de wiel uit moeten vinden.

Waar droom je van?

Dat ik dit werk heel lang kan blijven doen, ondanks mijn lichamelijke mankementen en dat ik er altijd voor mijn patiënten kan zijn.

Advies

Accepteer de geboden hulp en ontvang het met dankbaarheid.

Dit is wel een bijzonder advies. Ik kan goed voor anderen zorgen, maar kan heel slecht hulp accepteren van anderen, omdat ik vind ik het allemaal zelf moet doen. En doordat ik dit vind ik het ook moeilijk om dit met dankbaarheid te ontvangen.

Hoe ervaar je deze vragen? En wat hebben ze met je gedaan? Wil je iets delen daarover?

Vind het leuke en bijzondere vragen. Je gaat dan meer nadenken over hoe je de dingen ervaart en hoe ik dingen vind. Vind het ook bijzonder om na te denken over het verleden en hoe ik het allemaal hebt ervaren.

Categorieën
Je bent natuurlijk ook

Zuster Cor (fragment uit “Je bent natuurlijk ook …)

“Zuster Cor” zoals ze door de kinderarts werd genoemd. Eigenlijk was ze de baas over de afdeling. Je kreeg geen knikkende knieën als je haar zag maar je had direct ontzag voor haar.

Een dijk van een ervaring en een grote dosis humor (met een Rotterdamse accent). Ze liep vaak met een baby op haar schouder of zoals ze zelf zei: “ik draag ze ook wel eens in mijn zakken als een pakketje kind. Ik heb altijd kleine vriendjes en vriendinnetjes bij me. ”

Ze had grote handen en knokige vingers. Geen handen die je bij kleintjes zou verwachten maar de kindjes straalden rust uit als ze met hen bezig waren. Ze kletste hele verhalen tegen haar vriendjes en vriendinnetjes.

Zuster Cor zorgde regelmatig voor mijn dochter op de high care van de neonatologie afdeling van het streekziekenhuis waar ze lag. Minoes is met 28 weken en 6 dagen met spoed gehaald. Eerst lag ze 2 weken op de NICU en daarna was goed genoeg om naar de high care te gaan.

Zuster Cor zorgde met humor voor haar.

Op een dag mocht ik weer lekker buidelen met haar. Corrie zei heel droog tegen Minoes in couveuse: “Spring je zelf naar je moeder of moet ik je tillen?”

Na die opmerking sloeg Minoes haar handje voor haar ogen. Corrie haakte aan op dat gebaar met de opmerking: “Tja, je denkt ook die gekke Cor met haar ideeën! Ik zal je wel even optillen en bij je moeder leggen.”

Corrie zorgde er ook voor dat de kinderen van mijn zus even op de high care mochten komen kijken naar hun kleine nichtje. Hoe ze het heeft gedaan weet ik niet maar op mijn vraag of ze misschien een uitzondering konden maken, zei ze resoluut: Natuurlijk doe ik dat. Familie zien, is voor iedereen belangrijk.

=

Fragment uit “Je bent natuurlijk ook”. Een boek in wording over zorg en hoe we die in goede gezondheid kunnen blijven geven als hulpverlener. 

Wil je op de hoogte blijven van de ontwikkelingen van dit schrijven? Mail me dan via het contactformulier. Ik zet je dan op de mailinglijst. 

Categorieën
blog Portret

Portret 12: Sandra, verpleegkundige /persoonlijk begeleider

Sandra (25 jaar)

Functie: verpleegkundige / persoonlijk begeleider

Wat betekent bezieling voor jou als hulpverlener?

Het inleven in de cliënt waaraan je de zorg verleent.
Het zorgdragen en het verbeteren van het zorgsysteem waarmee we werken.
Dit kan absoluut niet alleen maar wel met een team of een groepje collega’s.
Ook zou ik graag de werkomstandigheden verbeteren en optimaliseren.
Als ik niet meer de passie en de energie voel waarmee ik mijn cliënten behandel dan weet ik zeker
dat ik niet meer op de goede plek zit qua werk.

Hoe is je energie vandaag?
Mijn energie is vrij goed vandaag. Ik mag na een week rust weer morgen aan de bak. Ik heb
namelijk in de ziektewet gezeten afgelopen week sinds een hele lange tijd. Ik ben erg blij weer aan
het werk te mogen. Ik heb een briefje gemaakt met dingen die ik vandaag moest doen en dat heb ik
gedaan en dat stelt me gerust. Ik ben daar blij mee en kan ik nu rustig en ontspannen dit
invullen. 

Welke hulp heb jij ontvangen in het verleden? En hoe was het om dat te ontvangen?

Ik heb een achterstand in mijn algehele motoriek. Ik heb daarom meerdere therapieën gehad om
mijn motoriek op pijl te houden. Ik was toen nog klein. Omdat ik het de afgelopen jaren steeds meer
ga beseffen en merken dat ik een achterstand heb en die ik vooral zelf zie heb ik daarvoor hulp
ingeschakeld. Ik praat nu 1 x per maand met een praktijk ondersteuner. Ik krijg daarbij adviezen en
tips om hiermee om te gaan. Ik vond het moeilijk om hulp van dichtbij te accepteren maar hulp van
experts komt wel bij mij binnen.

Wie heb jij nodig om je leven te verrijken?

Heel veel positiviteit. Heel veel momenten van genieten en lachen. En herinneringen maken met de
mensen om me heen en zeker me minder druk maken om dingen die er niet te doen.
En mooie reizen als dit weer mag dat mijn leven ook verrijken.

Advies
Als je het niet zeker weet, dan is dat ook een goede status van zijn.

Dit kan bij mij ook leiden tot heel veel onzekerheid en piekeren. Dit is voor mij erg gevaarlijk om
nog meer over mezelf te twijfelen. Daar houd ik zelf niet zo van.
 
Wat vind je van de vragen? En wat hebben ze met je gedaan?

Ik vind ze niet duidelijk, niet makkelijk in te vullen maar het zet je vooral aan het denken en dat is
ook heel erg fijn.

 

 
 
Categorieën
blog

Portret 11: Anneke Naaijkens-Doek, Muziektherapeute

Anneke Naaijkens-Doek

Anneke Naaijkens-Doek

Anneke Naaijkens-Doek (40)

Functie: Muziektherapeute

Werkplek: Più Mosso Muziek, eigen praktijk voor muziektherapie

Wat betekent bezieling voor jou als hulpverlener?

Bezieling betekent voor mij dat ik me op mensniveau kan verbinden aan degene met wie ik werk. Ik vind de zoektocht naar professionele nabijheid in plaats van professionele afstand daarin een mooi hulpmiddel. Als ik het heb over degenen met wie ik werk, dan bedoel ik daarmee zowel cliënten, als collega’s, als opdrachtgevers. Door samen te werken en op zoek te gaan naar wat onze gezamenlijke wensen of belangen zijn en ons daarmee te verbinden komen we denk ik verder dan alleen. Eén van de gedachten die daar voor mij bij hoort, is werken binnen de regels, maar buiten de kaders. Soms werken regels in de zorg beperkend. Door samen hierover in gesprek te gaan en te kijken naar hoe je binnen dat wat moet, kunt zoeken naar dat wat nog meer mogelijk is, probeer ik de zorg die ik bied naar een hoger niveau te tillen.

Hoeveel waarde geef je jezelf als therapeut en als mens?

Ik vind mezelf nu wel leuk als therapeut en als mens. Vroeger kon ik ontzettend onzeker zijn, bijvoorbeeld over of ik wel goed genoeg was. Nu ben ik tevreden met mezelf. Dat vind ik van grote waarde. Mezelf in waarde uitdrukken vind ik lastiger. Ik doe mijn best om goed te leven, met oog voor mijn medemens. Tegelijkertijd weet ik dat ik daar ook blinde vlekken in heb.

Als therapeut merk ik dat ik door de jaren werkervaring die ik heb, steeds duidelijker weet wat ik belangrijk vind in het bieden van zorg. Ik durf daar ook meer op te varen, zowel richting samenwerkingspartners, als richting cliënten. Doordat ik weet waar ik goed in ben en ook waar ik niet goed in ben, kan ik vooraf beter aangeven wat ik wel of niet kan en wil betekenen voor mensen. Dat maakt het werken voor zowel mezelf als mijn cliënten denk ik prettig.

Welke gebeurtenis heeft jou diepgaand veranderd en in welk opzicht?

Er is niet een enkele gebeurtenis die me diepgaand heeft veranderd, maar wel een opleiding. Een paar jaar geleden heb ik een tweejarige opleiding gedaan tot clown bij de School voor Clown en Bewustzijn. Deze opleiding heeft me zowel als mens als als therapeut enorm veranderd. In de opleiding werden patronen (ik moet het goed doen, ik moet de controle houden) intens blootgelegd en werd ik uitgedaagd om hiermee te gaan spelen. Ik startte de opleiding vanuit de gedachte dat ik ook als (contact)clown zou willen werken, maar wat ik met name geleerd heb, is hoe in contact te komen en te blijven met mezelf. Het leuke is dat zelfs mijn muziek maken is veranderd sinds de opleiding. Ik durf ook hierin de controle los te laten, waardoor ik nog meer kan horen waar mijn cliënt is in zijn proces en hierop af kan stemmen. Een stukje oordeel ten opzichte van mezelf, maar ook ten opzichte van ‘de wereld’ is ontzettend verminderd.

Waar mag je meer in investeren? Wat kan je met geld/kracht/liefde/aandacht meer laten groeien?

Ik mag meer investeren in hetgeen wat vanzelfsprekend lijkt, zoals de liefde van mijn gezin. Soms ben ik geneigd te hard te werken (ook uit onzekerheid of het ‘allemaal wel goed komt’). Dat gaat dan ten koste van samen zijn met de mensen die het dichtst bij me zijn. Een stuk rust in mezelf mag daarmee ook groeien, want dan heb ik ook meer ruimte voor dit stuk.

Daarnaast blijf ik een ambitieus mens en daar geniet ik óók van. Dus ik hoop dat de bekendheid van wat muziektherapie voor mensen kan betekenen met name in het medisch werkveld (voor psychische zorg voor kankerpatiënten of voor prematuur geboren baby’s) de komende jaren blijft groeien. Dus daar zal ik ook zeker aandacht aan besteden, bijvoorbeeld door hierover te bloggen.

Advies

Accepteer de geboden hulp en ontvang het met dankbaarheid.

Dat is een passende spreuk voor me, met name nu in de tweede lockdown waarin mijn kinderen thuisonderwijs volgen. Ik merk dat het me makkelijker afgaat om een ander te helpen, dan dat ik zelf hulp vraag of geboden hulp aanneem. Ik moet dan voor mijn gevoel toch even een drempel over, schaam me er misschien wel een beetje voor dat ik ook af en toe wel een helpende hand kan gebruiken. Het woord dankbaarheid zet me aan het denken; hoe ontvang je met dankbaarheid? Ik voel me dankbaar voor het leven wat ik leid en voor de mensen die ik om me heen heb. Betekent dit dan ook dat ik hulp in dankbaarheid ontvang? Dat weet ik eigenlijk niet meteen zo goed.

Hoe ervaar je deze vragen? En wat hebben ze met je gedaan? Wil je iets delen daarover?

Ik vond het leuk om bij de vragen stil te staan. Ze gaven me een rustpunt in deze dag, waarin ik met mijn energie in eerste instantie vooral naar buiten gericht was, maar nu ook weer wat meer naar binnen gericht ben. Het advies heb ik echt even op me in laten werken. Het zou me echt iets kunnen bieden als ik me soms wat kwetsbaarder op durf te stellen en makkelijker hulp van anderen aanneem.