Zodra je een keuze hebt gemaakt voor een studie dan weet je “ik word … “. Zo praatte ik vaak voor aanvang van mijn studie en tijdens het studeren.
“Ik word fysiotherapeut. ”
Na het afstuderen zei ik “ik ben fysiotherapeut”.
Nu zeg ik “ik ben werkzaam als fysiotherapeut”. Dat is een groot verschil. Lees het nog maar eens.
Ik identificeer mezelf niet als alléén fysiotherapeut. Ik heb meer rollen in mijn leven in te vullen: mens, dochter, zus, schoonzus, tante, moeder, vriendin, collega, docent yoga / dans en buurvrouw. Misschien vergeet ik er een paar.
Misschien durf ik bijna wel te zeggen dat ik een ambiërend tekstschrijver ben want schrijven vind ik erg leuk en geeft mij energie.
Door bewust te zeggen dat ik werkzaam ben als fysiotherapeut is er ruimte voor meer en houd ik niet vast aan iets eenzijdigs. Dat geeft lucht en ruimte. Ik ben niet mijn beroep.
Waarom zeg ik dat tegenwoordig anders?
Het maakt in ieder geval nieuwe verbindingen aan in mijn hersenen en dat is verfrissend en verjongend. Dat laatste weet ik niet zeker maar ik denk het wel. 😉
Verder voel ik ook dat ik meer wil zijn dan alleen fysio en niet altijd aan wil staan in die rol. Ik hoef niet meer op elk feestje advies te geven over sportblessures. Dat deed ik eerder wel. Nu hoeft dat niet meer. Ik heb het liever over wereldzaken en de zin van het leven zeg maar.
Ook zie ik mezelf als “Eveline” en met andere talenten zoals creativiteit, empathie, schrijven en humor. Die mogen allemaal naar voren komen.
Wel is je beroep als identiteit veilig.
Ja veiligheid en duidelijkheid is fijn. Identificeren met je beroep als persoon is duidelijk, helder en overzichtelijk. Iedereen heeft voor ogen wie je bent en wat je doet.
Maar is dat de bedoeling van het leven? Altijd maar veiligheid, duidelijkheid en helderheid?
Ik denk het niet. Juist door bepaalde rollen, bijbehorende gewoontes en overtuigen los te laten, ontstaat er een nieuwe koers in je leven. En dat is spannend en verre van concreet. Eerder een nieuw blanco canvas.
Welke vastgeroeste rol laat jij los?
Wat als jouw aanwezigheid het medicijn is dat de zorg nu nodig heeft? Beste Collega, laat me je iets vragen. Wanneer was de laatste keer dat jij volledig aanwezig was in het hier en nu — zonder te moeten, te fixen of te redden? We zijn getraind om altijd vooruit
Je hoeft niet altijd aan te passen. Je mag bijdragen op jouw manier. Laten we eerlijk zijn: De zorg is prachtig — en ook rigide. Er is een vorm. Er zijn regels. Er is een systeem. Maar wat als jouw bijdrage niet in het systeem past, maar er juist een frisse stroming
Merk je dat je motivatie en inspiratie anders is? Doe dan de zelfscan “Opnieuw in Balans” en ontvang meer inzicht in welke gebieden aandacht mogen krijgen.
