Auteur: Eveline

Er is iets geks gebeurd in zorgland.

We zijn ergens onderweg gaan geloven dat wie we zijn, volledig samenvalt met wat we doen. Alsof jij geboren bent om “fysiotherapeut”, “verpleegkundige” of “behandelaar” te zijn. Alsof jouw identiteit keurig onder een BIG-nummer valt. Alsof je pas waarde hebt als je met een strak schema, een volle agenda en een leeggelopen accu de dag doorkomt.

Maar laat ik het eens heel eerlijk zeggen en ja, dit kan even prikken:

Je beroep is een rol.

Geen levensdoel. En al helemaal niet je identiteit.

Het systeem houdt van zorgverleners die zichzelf verliezen En dat begrijp ik ook wel. Een zorgverlener die zichzelf identificeert met zijn beroep… die werkt altijd nét even harder. Die pakt net die extra dienst mee. Die zegt minder snel nee. Die denkt: “Ach, het hoort er gewoon bij.”

Maar laten we het beestje bij de naam noemen: het zorgsysteem profiteert structureel van jouw zelfopoffering. En verkoopt dat vervolgens als ‘beroepstrots’. Daardoor zijn zóveel zorgverleners hun grenzen kwijt.

Hun creativiteit kwijt.

Hun autonomie kwijt.

En uiteindelijk… zichzelf kwijt.

Je bent meer dan je beroep — veel meer!

Je bent mens.

Je bent ouder.

Je bent een kind.

Je bent een zus of broer.

Je bent … (vul maar een andere rol in).

Je bent iemand met dromen, inspiratie, verlangens, talenten en energie die verder reikt dan protocollen, planningen en behandelkamers. Het gekke is: hoe meer jij jezelf verliest in je vak, hoe slechter je het uiteindelijk uitvoert want roofbouw is geen professionaliteit. Het is een verkapte vorm van zelfverraad.

Wat als jouw vak weer gewoon werk mag zijn?

Niet heilig.

Niet allesbepalend.

Niet jouw identiteit.

Stel je eens voor dat je jouw beroep weer ziet als een rol die je met liefde én gezond verstand vervult maar dat jij,  jouw identiteit, jouw creativiteit, jouw energie altijd groter bent dan dat.

Dat je ruimte maakt voor inspiratie, rust, groei, ondernemerschap, schoonheid en plezier.

Dat je jouw werk niet langer nodig hebt om je waarde te bewijzen.

Dat is geen afbreuk aan je vak. Dat is juist de meest duurzame manier om het te blijven doen.

De zorg heeft geen martelaars nodig. De zorg heeft vernieuwers nodig. Mensen die durven denken, durven creëren, durven loslaten, durven ontvangen. Mensen die vanuit vrijheid werken in plaats van plakken-pleisters-op-eigen-wonden.

Jij hoeft niet te dwepen met je beroep. Je mag er gewoon goed in zijn terwijl je een leven hebt dat groter is dan je werk.

En daar begint Het Atelier voor Zorgvernieuwers want precies dát is wat we hier onderzoeken:

Hoe je jouw vak kunt doen zonder jezelf kwijt te raken.

Hoe je jouw creativiteit weer laat stromen.

Hoe je jouw zelfwaarde en financiële ruimte terugpakt.

Hoe je jezelf losmaakt van die oude reflex van moeten, pleasen en braaf doorgaan. Niet dwepend.

Wel krachtig, vrij en als jezelf.

Klik hier voor meer informatie over het Atelier voor Zorgvernieuwers.

Er is een hardnekkig idee in de zorg: dat goed zorgen voor anderen betekent dat je jezelf wegcijfert.

Maar ik geloof dat dat precies is wat ons opbrandt.
Wat als we nu eens iets radicaals proberen?
Wat als we zelfzorg net zo belangrijk gaan maken als patiëntenzorg?
Wat als we niet langer alleen maar overleven, maar ook weer durven kiezen voor autonomie, creativiteit en rust?

Een zorgverlener die goed voor zichzelf zorgt, is geen egoïst. Dat is iemand die het vak wil volhouden – én goed wil blijven doen.
➡️ Zorg kan pas gezond zijn als jij dat ook bent.

Op 1 december verschijnt mijn opiniestuk hierover in Arts en Auto. De link naar dit stuk deel ik na publicatie. Daarin pleit ik voor een cultuuromslag: waarin ruimte is voor echte zelfzorg, voor menselijke zorgverleners – en voor een duurzamer zorgsysteem.

Wil je meedenken, reageren of je verhaal delen? Ik hoor je graag.

Ik spreek veel zorgverleners met dromen naast hun werk.

Een opleiding volgen.

Creatieve workshops geven.

Iets met muziek, schrijven, fotografie.

Of simpelweg: een dag minder werken, tijd voor de tuin, de kinderen, of gewoon simpel ruimte om het hoofd leegmaken.
Maar vaak blijft het bij dromen.

Waarom?
Geen tijd
Geen energie
Geen geld
Maar vaker het idee dat het niet mág.

We zijn zorgverleners – en dat lijkt soms een levenslange rol. Maar wat als je ook gewoon mens bent? Met meerdere kanten, talenten, verlangens?
Er ís leven naast de zorg. En dat mág. Sterker nog: het houdt je overeind, creatief, betrokken. Juist dát maakt dat je je werk op de lange termijn kunt blijven doen.

➡️ Welke droom van jou ligt te wachten tot je er tijd voor maakt?
Misschien hoef je niet te kiezen tussen zorgverlener of dat andere leven.
Misschien ben je het allebei.

We leven in een tijd waarin alles leuk moet zijn. Positief, Leerzaam en Inspirerend.

“Ik heb er zin in!” roepen we op maandag.

“Zoveel geleerd vandaag!” posten we op vrijdag.
Maar wat als het dat niet is?
Wat als je soms gewoon geen zin hebt? Wat als je moe bent? Twijfelt?
In de zorg is daar opvallend weinig ruimte voor. Twijfel voelt als zwakte. Geen zin hebben voelt als verraad aan het vak. En dus zeggen we het niet hardop. Maar íedereen voelt het wel eens. En dat is oké.

Zelfzorg betekent óók: ruimte maken voor dat wat wringt. Voor eerlijk zijn. Voor de vraag: past dit werk, deze plek, dit tempo nog wel bij mij?
We hoeven niet alles leuk te vinden. Sterker nog: echte professionaliteit zit in eerlijk durven zijn. Juist als het schuurt.

➡️ Durf jij hardop te zeggen dat het even niet leuk is?
Dat zou zomaar het begin kunnen zijn van iets nieuws ..  iets wat passender is in jouw huidige leven.

Zelfzorg is in. Gelukkig maar. We praten er meer over, we maken vaker een wandeling, zetten een podcast op, doen een ademhalingsoefening. Allemaal goed maar eigenlijk zijn het snoepjes.

Wat ik bedoel daarmee?
Snoepjes zijn snel, handig, tijdelijk. Maar ze voeden niet op de lange termijn. Het zijn gezellige suikerbommetjes of van die Dextro-tabletten. Of gewoon een shotje cafeïne.

Wat we als zorgverleners nodig hebben, is stevige zelfzorg. Geen ‘even tussendoor’, maar stevige, voedzame kost. Zelfzorg die gaat over:

• Werken op een manier die klopt met wie je bent
• Ruimte voelen voor creativiteit en ontwikkeling
• Begrensd en bezield werken
• Ja zeggen tegen jezelf, ook als dat een “nee” betekent voor een ander

Zelfzorg is geen yogamatje. Het is een manier van leven en werken waarin je jezelf serieus neemt. Niet als luxe, maar als noodzaak.

Want als je als zorgverlener alleen maar geeft, maar niets ontvangt – van jezelf – dan droogt het vanzelf op.

➡️ Wat is jouw ‘stevige maaltijd op het gebied van zelfzorg? Wat voedt jou écht in je werk en leven?
Misschien is het tijd om dat meer op het menu te zetten.

Je herkent het vast. Je werkt hard, helpt veel mensen, draait overuren, zorgt dat alles klopt – maar ergens onderweg ben je jezelf een beetje kwijtgeraakt. Je voelt het misschien niet eens direct. Het sluipt erin. De automatische piloot doet z’n werk, je bent nodig, dus je gáát maar door. Pauzes zijn voor later, rust komt ooit nog wel.
En tóch knaagt het.

In mijn werk spreek ik regelmatig zorgverleners die zeggen: “Ik hou van mijn vak, maar soms weet ik niet meer waar ik zelf gebleven ben.” En eerlijk? Ik snap dat helemaal.

Wat mij opvalt, is dat veel zorgverleners zichzelf structureel wegcijferen. Niet uit zwakte, maar uit overtuiging. De overtuiging dat ‘goed doen’ gelijkstaat aan jezelf opofferen. Dat klagen niet hoort. Dat doorgaan normaal is.

Er is echt een grens aan onze dienstbaarheid en dat mogen we meer repecteren.

Maar hoe normaal is het eigenlijk om altijd aan te staan?
Misschien is het tijd voor een nieuwe overtuiging. Eentje die ruimte geeft aan jóu. Aan jouw behoefte aan rust, inspiratie, groei of gewoon even niets.

Want hoe kun je goed voor een ander zorgen, als je jezelf voortdurend vergeet?

Deze week één vraag voor jou:
➡️ Wat zou jij doen als je even alleen voor jezelf mocht kiezen?
En: durf je dat toe te laten?

Ben jij een zorgprofessional die voelt dat er meer in jou zit dan je momenteel kwijt kunt in je werk? Misschien ben je een arts, verpleegkundige, therapeut of paramedicus, en merk je dat je creativiteit, je echte passie, ergens op de achtergrond verdwijnt. Misschien heb je een verborgen talent voor muziek, dans, theater, schilderen of schrijven, maar weet je niet hoe je dit in je werk kunt integreren.

Dat gevoel van “er zit zoveel meer in mij dan wat ik nu doe” is niet ongebruikelijk, zeker niet in een sector die zo gericht is op structuren en systemen.

Je hebt vaak het gevoel dat je opgesloten zit in een benauwd kader, terwijl je in feite een creatieve kracht bent die wacht om losgelaten te worden. Herkenbaar?

Het is tijd voor een doorbraak, geen aanpassing.

In plaats van jezelf in het bestaande systeem te wringen, kun je gaan werken aan iets dat 100% bij jou past. Iets dat jouw creativiteit en passie de ruimte geeft om te bloeien. Hoe je dat doet? Door jouw eigen werk opnieuw vorm te geven, op jouw voorwaarden.

Dat is waar mijn 1-op-1 traject in beeld komt. Het is een 12-weeks programma voor (para)medici die hun creatieve kant willen inzetten om werk te creëren dat écht klopt. Alles op basis van FONC: Financiële zelfwaarde, Ontspanning, Netwerken en Creativiteit.

Geen quick fix of veilig plan B, maar een krachtig traject waarin jij jouw werk volledig herontdekt.

Wat levert dit traject jou op?

Ruimte om te floreren: Jij bepaalt hoe jouw werk eruitziet. Dit is jouw kans om het te combineren met jouw creatieve passies.

Grip op je creatieve waarde: Hoe kun je je talenten verzilveren? En ja, ook financieel.

Zelfvertrouwen en richting: Na het programma weet je precies wat jouw volgende stap is en hoe je die zet.

Verbinding met gelijkgestemden: Je ontmoet mensen die net zoals jij denken, voelen en willen ondernemen doordat jij de juiste keuzes leert maken.

Het draait om meer dan gewoon een verandering in je werk. Het gaat om een transformatie in hoe jij jezelf ziet en wat je te bieden hebt. Ben jij klaar om te floreren onder jouw eigen voorwaarden?

Maak dan direct een afspraak in de online agenda om nader kennis te maken en verder te praten over dit aanbod.