Je kent dat wel: je bent bezig met iets en je vergeet de tijd.
Tijd en plaats lijken te vervagen en de realiteit is er wel maar ondertussen lijk je ook wel ergens anders te zijn.
Het voelt makkelijk en lijkt niet op “bezig zijn” en “je schouders er onder zetten”.
Verre van dat.
Dat heet moeiteloosheid.
Dat betekent dat je goed bezig bent. Dat je op de juiste weg zit.
Onze Calvinistische inborst zegt misschien wel: alleen met hard werken kom je er pas. En met als gevolg dat je weer hard aan het werk gaat.
Maar misschien is moeiteloosheid wel de juiste weg. De weg van je ziel.
Mag je die wel van jezelf volgen ?
Wanneer voelde jij voor het laatst die moeiteloosheid?
Er is iets geks gebeurd in zorgland. We zijn ergens onderweg gaan geloven dat wie we zijn, volledig samenvalt met wat we doen. Alsof jij geboren bent om “fysiotherapeut”, “verpleegkundige” of “behandelaar” te zijn. Alsof jouw identiteit keurig onder een BIG-nummer valt. Alsof je pas waarde hebt als je met
Er is een hardnekkig idee in de zorg: dat goed zorgen voor anderen betekent dat je jezelf wegcijfert. Maar ik geloof dat dat precies is wat ons opbrandt. Wat als we nu eens iets radicaals proberen? Wat als we zelfzorg net zo belangrijk gaan maken als patiëntenzorg? Wat als we
