Je kent dat wel: je bent bezig met iets en je vergeet de tijd.

Tijd en plaats lijken te vervagen en de realiteit is er wel maar ondertussen lijk je ook wel ergens anders te zijn.
Het voelt makkelijk en lijkt niet op “bezig zijn” en “je schouders er onder zetten”.
Verre van dat.

Dat heet moeiteloosheid.
Dat betekent dat je goed bezig bent. Dat je op de juiste weg zit.

Onze Calvinistische inborst zegt misschien wel: alleen met hard werken kom je er pas. En met als gevolg dat je weer hard aan het werk gaat.
Maar misschien is moeiteloosheid wel de juiste weg. De weg van je ziel.

Mag je die wel van jezelf volgen ?
Wanneer voelde jij voor het laatst die moeiteloosheid?