Wat als het wat je doet, voldoende is.
Dat je als je naar eer en geweten hebt gedaan wat je moest doen en dat het voldoende is.
Hoe voelt dat?
In een wereld waar altijd maar meer, hoger, beter en best mogelijk is, is soms stoppen verrekte moeilijk.
Maar we zouden het meer moeten doen. Meer stoppen, meer pauze nemen, meer ademen en rusten.
Ochtend dutjes.
Middag dutjes.
Chai latte maken in plaats van halen of bestellen.
Zelf appeltaart bakken in plaats van een aanbieding bij de supermarkt halen.
Kaarsen maken of zo iets kneuterigs.
Kortom: meer vertragen dus. Zo ook met herstellen na heftige life events. Het lijkt wel alsof we overal sterker uit moeten komen. Ik pleit ervoor om dat niet na te streven. Je hoeft niet als een feniks te herrijzen. Dat geeft alleen maar een grote druk op je terwijl je juist zo kwetsbaar bent.
Dat helpt helemaal niet.
Wat wel helpt: rust, ademen, vertragen en voelen.
Gewoon zijn.
Doe je mee?
Wat als jouw aanwezigheid het medicijn is dat de zorg nu nodig heeft? Beste Collega, laat me je iets vragen. Wanneer was de laatste keer dat jij volledig aanwezig was in het hier en nu — zonder te moeten, te fixen of te redden? We zijn getraind om altijd vooruit
Je hoeft niet altijd aan te passen. Je mag bijdragen op jouw manier. Laten we eerlijk zijn: De zorg is prachtig — en ook rigide. Er is een vorm. Er zijn regels. Er is een systeem. Maar wat als jouw bijdrage niet in het systeem past, maar er juist een frisse stroming
Merk je dat je motivatie en inspiratie anders is? Doe dan de zelfscan “Opnieuw in Balans” en ontvang meer inzicht in welke gebieden aandacht mogen krijgen.
