Categorie: Column

Ik heb geen stylist nodig. Elk half jaar ga ik door mijn kledingkast heen om te kijken wat ik nodig heb voor het volgende seizoen. Voor de duidelijkheid: ik deel het jaar op in twee periodes, namelijk de herfst/winter periode en de lente/zomer periode. Voor mij is dat een logische verdeling qua kleding.

Eerst ga ik voelen wat ik wil uitstralen het volgende half jaar. Soms is dat een woord en soms is dat een bepaalde sfeer. Voor dit jaar was het thema prints en rood. Waarom? Geen idee, dat is gewoon een gevoel. In het kiesproces – wat ik later beschrijf – ging ik voornamelijk voor prints en veel verschillende tinten rood dus blijkbaar heb ik behoefte aan prints en rood.

Rood staat voor onder andere vuur, passie, motivatie, liefde … maar ook woede.

Misschien zegt het wel iets over mijn behoefte?

Laten we het voor nu niet te diep aanvliegen maar het is psychologisch wel uitermate interessant.

Als alleenstaande mama van een kleuter, is het leven wellicht iets te voorspelbaar en rustig?

Ik ga dus elk half jaar door mijn kast. Ik maak dan drie stapels: een stapel voor “verkopen”, een voor “weg gooien” en natuurlijk ook een stapel voor “houden”. Ik houd dus alles wat goed voelt en wat aansluit bij mijn gekozen uitstraling.

Door dit simpele systeem kan ik mijn kast een mooie update geven. Inmiddels past per seizoen al mijn kleding in één kast. Mijn kast is zo lekker overzichtelijk. Ik heb geen streven naar een minimalistische garderobe. Zo klinkt het wel maar dat is het dus niet. Bij mij is het vooral een dot Marie Kondo plus wat tips van een stylist die ik ooit heb ingehuurd.

Ik heb een prachtige houten kast met een art deco uitstraling. Hoe chique is dat?

Daarna ga ik op zoek naar leuke aanvullingen om de look compleet te maken. Ik vind het vaak op Vinted. Alleen al dat woordgrapje vind ik leuk. Ik vind het op Vinted. Ik vond het op Vinted. Hij/ zij vindt het op Vinted, etc …

Maar het klopt het wel. Ik vind prachtige items op Vinted. Zelfs met kaartjes er aan en nooit gedragen. Mijn laatste vondsten zijn jaren 80 sandalen in vrolijke kleuren, panter print sleehakken tie dye t-shirt met rood en wit, rode chique rok, zwierige koraal rode broek en twee mooie vestjes. Ik had natuurlijk eerst wat spullen verkocht waardoor ik van mezelf wat kleding “mocht” terug kopen. Mijn calvinistische inborst komt hier duidelijk om de hoek kijken.

Ik ben er dus klaar voor. Klaar voor de lente en zomer. Klaar om het rood lekker te laten shinen (geleerd van Instagram, daar laten ze alles shinen) en wellicht mijn onbewuste wens of behoefte ruimte te geven … Ben benieuwd wat de komende periode gaat brengen.

Moederschap: het is me wat.

Iemand die ik ken, omschreef het ooit als verrukkelijk vermoeiend.

Eigenlijk is dat wel een juiste omschrijving. Enerzijds verrukt zijn over je kind en anderzijds gewoon kapot zijn. Het voelt voor mij vaker als een verrukkelijke vermoeiende marathon. Geen sprintje.

In mijn praktijk (ben werkzaam als fysiotherapeut red.) zie ik veel patiënten die door de huisarts zijn doorgestuurd met de boodschap dat ze meer voor zichzelf moeten kiezen en dat ik ze dat moet leren.

Ik vind dat wel makkelijker gezegd dan gedaan. Het zijn 9 van de 10 keer ook mannelijke huisartsen hoor. Die lullen wel makkelijker over dit soort zaken. Niet dat ze expres lullig doen maar mannen hebben gewoon het talent om maar met 1 ding tegelijkertijd bezig te zijn.

Wij vrouwen hebben liever 123 tabbladen open staan en een daarvan zijn de kinderen.

En elke kind heeft weer 11 sub tabbladen.

Vandaag sprak ik een moeder van drie kinderen en de huisarts had gezegd dat ze egoïstischer moest worden. Ze was daarvan geschrokken. Hoe moest ze dat dan doen?

Ik moest het haar maar leren en daarom wilde ze eerst niet komen. Ze vond het zo lullig voor haar kindjes. Wel zag ze in dat de balans weg was.

Moederschap is vaker een dubbelschap. Ik was ooit gewoon Eveline en nu ben ik moeder. Ik heb regelmatig heimwee naar die oude Eveline. Ze was een stuk flitsender, intelligenter en energieker.

Ik ben nog steeds die Eveline natuurlijk. Ik ben ik maar nu heb ik wallen onder mijn ogen. Die wallen staan niet voor een nachtje doorhalen. Eigenlijk zijn deze wallen mijn medailles voor het feit dat mijn kind het goed doet.

Ik praktiseer een dubbelschap: ik probeer een zo goed mogelijke moeder te zijn en trouw te blijven aan mezelf. Ik vind het vaak moeilijk en het voelt vaak als een niet effectieve sprint.

Buiten adem, ongecoördineerd en slungelig. Je snapt me wel.

De cadans is vaak weg met al die marathons en sprints. Ik probeer het in evenwicht te houden met Netflix, soms wat gezonde yoga, ochtend dutjes, gezeur bij vriendinnen en extra koffie op het werk.

Maar echt elegant zal het niet worden.

Het hoeft niet elegant te worden. Het leven is gewoon wat slordig, rommelig, imperfect en vermoeiend. Ik ben blij met elke goede nacht, elke privé momentje en mijn nog blonde haar wat mij een jeugdige en frisse uitstraling geeft.

Zo heb ik het ook uitgelegd aan de moeder van 3 kinderen. Ik heb haar gezegd dat we gaan oefenen op ontspanning en dat ik haar schouders ook los ga maken. Dat ze niet egoïstisch hoeft te worden. Dat we vooral samen gaan werken aan wat verlichting aan de dubbele taken van een moeder.

Dat het dubbelschap wat meer eenheid krijgt.