Portret 6: Jeannette Dijkstra, traumatherapeut en OK-assistente

Jeannette Dijkstra (56 jaar)

Traumatherapeut praktijk Voelmoedig en operatieassistent in het AMC

Wat betekent bezieling voor jou als hulpverlener?

Bezieling betekent voor mij dat ik mijzelf als mens meeneem in het contact met de ander. Ik sta waar ik nu sta door alles wat ik heb meegemaakt en wat ik daarvan geleerd heb. En juist ook door mijn eigen seksueel misbruik trauma te hebben verwerkt, wil ik een bezield voorbeeld zijn voor (jonge) mensen die nog aan het begin van deze weg staan. Ik wil daar ook mee zeggen en laten zien: verwerken is mogelijk, vertrouw het maar, ik ben er ook geweest. En iedereen die bij mij komt heeft een ander verhaal, ik pas mijn begeleiding daar op aan. Zoals mijn opleider dat noemt, goede begeleiding is design. Dus niet volgens strakke protocollen met een afstandelijke hulpverlener, maar begeleiding op maat. Ik ben een hulpverlener die nieuwsgierig en onderzoekend is en samen met mijn cliënt op pad gaat. En voor mijn patiënten op de operatiekamer wil ik ook dat veilige baken zijn. Mensen zijn daar op hun kwetsbaarst, nabijheid van mens tot mens is daar minstens zo belangrijk.

Welke emotie speelt nu de hoofdrol in je leven?

Dankbaarheid. Dat mijn problematisch leven niet voor niets is geweest. Dat ik nu al mijn kennis en ervaring in kan zetten om mensen deze lange moeilijke weg te besparen.

Wat heeft jou laten groeien in het verleden?

Mijn eigen trauma heeft mij ontzettend veel kennis en ervaring opgeleverd. Natuurlijk heb ik ook een studie gedaan, waar mijn eigen ervaring een zeer goed leerboek is geweest.

Van wie ontvang jij onvoorwaardelijke steun?

Een paar goede vrienden en vriendinnen. Ook heb ik fijne collega’s bij wie ik terecht kan om mijn verhaal te doen. En nu mijn kinderen groter worden merk ik dat zij mij steunen en trots op mij zijn.

Advies

Wees bereid om …

te blijven bij waar het pijn doet, bij jou of de ander. Wees standvastig en zeg wat er gezegd moet worden. Draai nergens omheen. Ook al is het moeilijk, hierdoor ben je een betrouwbare begeleider/hulpverlener.

Hoe ervaar je deze vragen? En wat hebben ze met je gedaan? Wil je iets delen daarover?

Ik vind het goed om deze vragen te beantwoorden, eigenlijk zouden alle hulpverleners dat van tijd tot tijd eens moeten doen. Zo sta je er weer eens bij stil wat je beweegt en wat belangrijk is. En ook voor de patiënten en cliënten is het mooi om de mens achter de hulpverlener te leren kennen. Dat maakt de afstand kleiner, en dat is wat ik belangrijk vind in goede zorg: nabijheid.