Er is iets geks gebeurd in zorgland.
We zijn ergens onderweg gaan geloven dat wie we zijn, volledig samenvalt met wat we doen. Alsof jij geboren bent om “fysiotherapeut”, “verpleegkundige” of “behandelaar” te zijn. Alsof jouw identiteit keurig onder een BIG-nummer valt. Alsof je pas waarde hebt als je met een strak schema, een volle agenda en een leeggelopen accu de dag doorkomt.
Maar laat ik het eens heel eerlijk zeggen en ja, dit kan even prikken:
Je beroep is een rol.
Geen levensdoel. En al helemaal niet je identiteit.
Het systeem houdt van zorgverleners die zichzelf verliezen En dat begrijp ik ook wel. Een zorgverlener die zichzelf identificeert met zijn beroep… die werkt altijd nét even harder. Die pakt net die extra dienst mee. Die zegt minder snel nee. Die denkt: “Ach, het hoort er gewoon bij.”
Maar laten we het beestje bij de naam noemen: het zorgsysteem profiteert structureel van jouw zelfopoffering. En verkoopt dat vervolgens als ‘beroepstrots’. Daardoor zijn zóveel zorgverleners hun grenzen kwijt.
Hun creativiteit kwijt.
Hun autonomie kwijt.
En uiteindelijk… zichzelf kwijt.
Je bent meer dan je beroep — veel meer!
Je bent mens.
Je bent ouder.
Je bent een kind.
Je bent een zus of broer.
Je bent … (vul maar een andere rol in).
Je bent iemand met dromen, inspiratie, verlangens, talenten en energie die verder reikt dan protocollen, planningen en behandelkamers. Het gekke is: hoe meer jij jezelf verliest in je vak, hoe slechter je het uiteindelijk uitvoert want roofbouw is geen professionaliteit. Het is een verkapte vorm van zelfverraad.
Wat als jouw vak weer gewoon werk mag zijn?
Niet heilig.
Niet allesbepalend.
Niet jouw identiteit.
Stel je eens voor dat je jouw beroep weer ziet als een rol die je met liefde én gezond verstand vervult maar dat jij, jouw identiteit, jouw creativiteit, jouw energie altijd groter bent dan dat.
Dat je ruimte maakt voor inspiratie, rust, groei, ondernemerschap, schoonheid en plezier.
Dat je jouw werk niet langer nodig hebt om je waarde te bewijzen.
Dat is geen afbreuk aan je vak. Dat is juist de meest duurzame manier om het te blijven doen.
De zorg heeft geen martelaars nodig. De zorg heeft vernieuwers nodig. Mensen die durven denken, durven creëren, durven loslaten, durven ontvangen. Mensen die vanuit vrijheid werken in plaats van plakken-pleisters-op-eigen-wonden.
Jij hoeft niet te dwepen met je beroep. Je mag er gewoon goed in zijn terwijl je een leven hebt dat groter is dan je werk.
En daar begint Het Atelier voor Zorgvernieuwers want precies dát is wat we hier onderzoeken:
Hoe je jouw vak kunt doen zonder jezelf kwijt te raken.
Hoe je jouw creativiteit weer laat stromen.
Hoe je jouw zelfwaarde en financiële ruimte terugpakt.
Hoe je jezelf losmaakt van die oude reflex van moeten, pleasen en braaf doorgaan. Niet dwepend.
Wel krachtig, vrij en als jezelf.
Klik hier voor meer informatie over het Atelier voor Zorgvernieuwers.