Je herkent het vast. Je werkt hard, helpt veel mensen, draait overuren, zorgt dat alles klopt – maar ergens onderweg ben je jezelf een beetje kwijtgeraakt. Je voelt het misschien niet eens direct. Het sluipt erin. De automatische piloot doet z’n werk, je bent nodig, dus je gáát maar door. Pauzes zijn voor later, rust komt ooit nog wel.
En tóch knaagt het.
In mijn werk spreek ik regelmatig zorgverleners die zeggen: “Ik hou van mijn vak, maar soms weet ik niet meer waar ik zelf gebleven ben.” En eerlijk? Ik snap dat helemaal.
Wat mij opvalt, is dat veel zorgverleners zichzelf structureel wegcijferen. Niet uit zwakte, maar uit overtuiging. De overtuiging dat ‘goed doen’ gelijkstaat aan jezelf opofferen. Dat klagen niet hoort. Dat doorgaan normaal is.
Er is echt een grens aan onze dienstbaarheid en dat mogen we meer repecteren.
Maar hoe normaal is het eigenlijk om altijd aan te staan?
Misschien is het tijd voor een nieuwe overtuiging. Eentje die ruimte geeft aan jóu. Aan jouw behoefte aan rust, inspiratie, groei of gewoon even niets.
Want hoe kun je goed voor een ander zorgen, als je jezelf voortdurend vergeet?
Deze week één vraag voor jou:
➡️ Wat zou jij doen als je even alleen voor jezelf mocht kiezen?
En: durf je dat toe te laten?
Er is iets geks gebeurd in zorgland. We zijn ergens onderweg gaan geloven dat wie we zijn, volledig samenvalt met wat we doen. Alsof jij geboren bent om “fysiotherapeut”, “verpleegkundige” of “behandelaar” te zijn. Alsof jouw identiteit keurig onder een BIG-nummer valt. Alsof je pas waarde hebt als je met
Er is een hardnekkig idee in de zorg: dat goed zorgen voor anderen betekent dat je jezelf wegcijfert. Maar ik geloof dat dat precies is wat ons opbrandt. Wat als we nu eens iets radicaals proberen? Wat als we zelfzorg net zo belangrijk gaan maken als patiëntenzorg? Wat als we
