Zelfzorg is in. Gelukkig maar. We praten er meer over, we maken vaker een wandeling, zetten een podcast op, doen een ademhalingsoefening. Allemaal goed maar eigenlijk zijn het snoepjes.
Wat ik bedoel daarmee?
Snoepjes zijn snel, handig, tijdelijk. Maar ze voeden niet op de lange termijn. Het zijn gezellige suikerbommetjes of van die Dextro-tabletten. Of gewoon een shotje cafeïne.
Wat we als zorgverleners nodig hebben, is stevige zelfzorg. Geen ‘even tussendoor’, maar stevige, voedzame kost. Zelfzorg die gaat over:
Zelfzorg is geen yogamatje. Het is een manier van leven en werken waarin je jezelf serieus neemt. Niet als luxe, maar als noodzaak.
Want als je als zorgverlener alleen maar geeft, maar niets ontvangt – van jezelf – dan droogt het vanzelf op.
➡️ Wat is jouw ‘stevige maaltijd op het gebied van zelfzorg? Wat voedt jou écht in je werk en leven?
Misschien is het tijd om dat meer op het menu te zetten.
Er is iets geks gebeurd in zorgland. We zijn ergens onderweg gaan geloven dat wie we zijn, volledig samenvalt met wat we doen. Alsof jij geboren bent om “fysiotherapeut”, “verpleegkundige” of “behandelaar” te zijn. Alsof jouw identiteit keurig onder een BIG-nummer valt. Alsof je pas waarde hebt als je met
Er is een hardnekkig idee in de zorg: dat goed zorgen voor anderen betekent dat je jezelf wegcijfert. Maar ik geloof dat dat precies is wat ons opbrandt. Wat als we nu eens iets radicaals proberen? Wat als we zelfzorg net zo belangrijk gaan maken als patiëntenzorg? Wat als we
