Wat als het wat je doet, voldoende is.
Dat je als je naar eer en geweten hebt gedaan wat je moest doen en dat het voldoende is.
Hoe voelt dat?
In een wereld waar altijd maar meer, hoger, beter en best mogelijk is, is soms stoppen verrekte moeilijk.
Maar we zouden het meer moeten doen. Meer stoppen, meer pauze nemen, meer ademen en rusten.
Ochtend dutjes.
Middag dutjes.
Chai latte maken in plaats van halen of bestellen.
Zelf appeltaart bakken in plaats van een aanbieding bij de supermarkt halen.
Kaarsen maken of zo iets kneuterigs.
Kortom: meer vertragen dus. Zo ook met herstellen na heftige life events. Het lijkt wel alsof we overal sterker uit moeten komen. Ik pleit ervoor om dat niet na te streven. Je hoeft niet als een feniks te herrijzen. Dat geeft alleen maar een grote druk op je terwijl je juist zo kwetsbaar bent.
Dat helpt helemaal niet.
Wat wel helpt: rust, ademen, vertragen en voelen.
Gewoon zijn.
Doe je mee?
Ik spreek veel zorgverleners met dromen naast hun werk. Een opleiding volgen. Creatieve workshops geven. Iets met muziek, schrijven, fotografie. Of simpelweg: een dag minder werken, tijd voor de tuin, de kinderen, of gewoon simpel ruimte om het hoofd leegmaken. Maar vaak blijft het bij dromen. Waarom? Geen tijd Geen
We leven in een tijd waarin alles leuk moet zijn. Positief, Leerzaam en Inspirerend. “Ik heb er zin in!” roepen we op maandag. “Zoveel geleerd vandaag!” posten we op vrijdag. Maar wat als het dat niet is? Wat als je soms gewoon geen zin hebt? Wat als je moe bent?
