Als hulpverlener of zorgverlener geef je veel aan je patiënten. Tijd, aandacht, kennis, energie en empathie zijn er zo een paar.
Hoogstwaarschijnlijk doe je het graag maar denk je soms ook wat ben ik moe en leeg. Of misschien zelfs “ik ben er even klaar mee”.
En als je thuis komt, wacht er een gezin op je. Ook die moet je aandacht, liefde en tijd geven.
Ook dat vind je vast niet erg.
Maar hoe is het aan het einde van de dag met jou gesteld? Dat is natuurlijk de grote vraag.
Vraag je het wel eens af voordat het je onverwacht over valt. Dat gevoel van leegte, vermoeidheid en gevoel van afknappen. Voel je wel eens wat je voelt?
Ik kom er soms niet bij en dan weet ik dat het tijd is om even rustiger aan te doen. Soms voel ik ook dat ik mezelf een tijd niet heb gevoed.
Gevoed met vrije tijd, stilte, creativiteit, inspiratie en leuke mensen. Gewoon Eveline zijn. Meer niet. Niet een gevende therapeut en moeder spelen.
Het grappige is dat als ik mezelf ben – zonder al die petten op – ik al snel weer kan opladen. Ik voel de barometer oplopen met energie. Ik kom echt bij en voel me weer goed.
Wanneer ben jij voor het laatst gewoon jezelf geweest?
Ps zoek je een groep gelijkgestemde vrouwelijke collega’s die elkaar willen voeden en inspireren? Meld je dan aan via deze link.
Er is iets geks gebeurd in zorgland. We zijn ergens onderweg gaan geloven dat wie we zijn, volledig samenvalt met wat we doen. Alsof jij geboren bent om “fysiotherapeut”, “verpleegkundige” of “behandelaar” te zijn. Alsof jouw identiteit keurig onder een BIG-nummer valt. Alsof je pas waarde hebt als je met
Er is een hardnekkig idee in de zorg: dat goed zorgen voor anderen betekent dat je jezelf wegcijfert. Maar ik geloof dat dat precies is wat ons opbrandt. Wat als we nu eens iets radicaals proberen? Wat als we zelfzorg net zo belangrijk gaan maken als patiëntenzorg? Wat als we
