Ik spreek veel zorgverleners met dromen naast hun werk.
Een opleiding volgen.
Creatieve workshops geven.
Iets met muziek, schrijven, fotografie.
Of simpelweg: een dag minder werken, tijd voor de tuin, de kinderen, of gewoon simpel ruimte om het hoofd leegmaken.
Maar vaak blijft het bij dromen.
Waarom?
Geen tijd
Geen energie
Geen geld
Maar vaker het idee dat het niet mág.
We zijn zorgverleners – en dat lijkt soms een levenslange rol. Maar wat als je ook gewoon mens bent? Met meerdere kanten, talenten, verlangens?
Er ís leven naast de zorg. En dat mág. Sterker nog: het houdt je overeind, creatief, betrokken. Juist dát maakt dat je je werk op de lange termijn kunt blijven doen.
➡️ Welke droom van jou ligt te wachten tot je er tijd voor maakt?
Misschien hoef je niet te kiezen tussen zorgverlener of dat andere leven.
Misschien ben je het allebei.
Er is iets geks gebeurd in zorgland. We zijn ergens onderweg gaan geloven dat wie we zijn, volledig samenvalt met wat we doen. Alsof jij geboren bent om “fysiotherapeut”, “verpleegkundige” of “behandelaar” te zijn. Alsof jouw identiteit keurig onder een BIG-nummer valt. Alsof je pas waarde hebt als je met
Er is een hardnekkig idee in de zorg: dat goed zorgen voor anderen betekent dat je jezelf wegcijfert. Maar ik geloof dat dat precies is wat ons opbrandt. Wat als we nu eens iets radicaals proberen? Wat als we zelfzorg net zo belangrijk gaan maken als patiëntenzorg? Wat als we
