Moederschap: het is me wat.

Iemand die ik ken, omschreef het ooit als verrukkelijk vermoeiend.

Eigenlijk is dat wel een juiste omschrijving. Enerzijds verrukt zijn over je kind en anderzijds gewoon kapot zijn. Het voelt voor mij vaker als een verrukkelijke vermoeiende marathon. Geen sprintje.

In mijn praktijk (ben werkzaam als fysiotherapeut red.) zie ik veel patiënten die door de huisarts zijn doorgestuurd met de boodschap dat ze meer voor zichzelf moeten kiezen en dat ik ze dat moet leren.

Ik vind dat wel makkelijker gezegd dan gedaan. Het zijn 9 van de 10 keer ook mannelijke huisartsen hoor. Die lullen wel makkelijker over dit soort zaken. Niet dat ze expres lullig doen maar mannen hebben gewoon het talent om maar met 1 ding tegelijkertijd bezig te zijn.

Wij vrouwen hebben liever 123 tabbladen open staan en een daarvan zijn de kinderen.

En elke kind heeft weer 11 sub tabbladen.

Vandaag sprak ik een moeder van drie kinderen en de huisarts had gezegd dat ze egoïstischer moest worden. Ze was daarvan geschrokken. Hoe moest ze dat dan doen?

Ik moest het haar maar leren en daarom wilde ze eerst niet komen. Ze vond het zo lullig voor haar kindjes. Wel zag ze in dat de balans weg was.

Moederschap is vaker een dubbelschap. Ik was ooit gewoon Eveline en nu ben ik moeder. Ik heb regelmatig heimwee naar die oude Eveline. Ze was een stuk flitsender, intelligenter en energieker.

Ik ben nog steeds die Eveline natuurlijk. Ik ben ik maar nu heb ik wallen onder mijn ogen. Die wallen staan niet voor een nachtje doorhalen. Eigenlijk zijn deze wallen mijn medailles voor het feit dat mijn kind het goed doet.

Ik praktiseer een dubbelschap: ik probeer een zo goed mogelijke moeder te zijn en trouw te blijven aan mezelf. Ik vind het vaak moeilijk en het voelt vaak als een niet effectieve sprint.

Buiten adem, ongecoördineerd en slungelig. Je snapt me wel.

De cadans is vaak weg met al die marathons en sprints. Ik probeer het in evenwicht te houden met Netflix, soms wat gezonde yoga, ochtend dutjes, gezeur bij vriendinnen en extra koffie op het werk.

Maar echt elegant zal het niet worden.

Het hoeft niet elegant te worden. Het leven is gewoon wat slordig, rommelig, imperfect en vermoeiend. Ik ben blij met elke goede nacht, elke privé momentje en mijn nog blonde haar wat mij een jeugdige en frisse uitstraling geeft.

Zo heb ik het ook uitgelegd aan de moeder van 3 kinderen. Ik heb haar gezegd dat we gaan oefenen op ontspanning en dat ik haar schouders ook los ga maken. Dat ze niet egoïstisch hoeft te worden. Dat we vooral samen gaan werken aan wat verlichting aan de dubbele taken van een moeder.

Dat het dubbelschap wat meer eenheid krijgt.