16-02-2017
Ben weer thuis. Nou ja, thuis: bij mij ouders.
De operatie is achter de rug. Twee littekens rijker en nu afwachten.
Binnen een paar weken krijg ik uitslag.
Wie mij is bij gebleven van vandaag?
De schoonmaakster!
Wat een lief mens. Ze maakte eerste de wachtkamer schoon waar ik zat te wachten en vervolgens zag ik haar in de uitslaapkamer. Ze lachte me bemoedigend toe.
Alsof ze een extra steuntje wilde geven.
Na de operatie was ik braaf naar het toilet geweest en ik had ook gegeten.
Daarmee had ik bewijs geleverd dat ik naar huis mocht.
Toen ik in de rolstoel weg ging, zag ik haar weer. Ik noem haar Mien.
Ze lachte weer naar me en zei op zijn Amsterdams: “Sterkte meid, het ga je goed.”
Fragement uit “Je bent natuurlijk ook”
Er is iets geks gebeurd in zorgland. We zijn ergens onderweg gaan geloven dat wie we zijn, volledig samenvalt met wat we doen. Alsof jij geboren bent om “fysiotherapeut”, “verpleegkundige” of “behandelaar” te zijn. Alsof jouw identiteit keurig onder een BIG-nummer valt. Alsof je pas waarde hebt als je met
Er is een hardnekkig idee in de zorg: dat goed zorgen voor anderen betekent dat je jezelf wegcijfert. Maar ik geloof dat dat precies is wat ons opbrandt. Wat als we nu eens iets radicaals proberen? Wat als we zelfzorg net zo belangrijk gaan maken als patiëntenzorg? Wat als we
