Categorieën
blog reintegratie

Wat als de hulpverlener patiënt wordt?

Je wordt geboren als zoon of dochter en misschien ook als broer of zus. (en je kan het breder trekken met neef of nicht etc)

In de loop van elk leven komen daar andere rollen bij: vriendschappen, nieuwe familieleden in wiens leven je een rol speelt, collega’s, partnerschappen, relaties etc.

Maar rond je 18e maken we bijna altijd een keuze in welke rol we gaan werken. Je kiest dan een opleiding en deze leidt je op tot een rol die je veel gaat spelen. Wellicht wel tot aan je pensioen…

Na je diploma ben je dan in een keer hulpverlener. Iedere hulpverlener heeft zo zijn of haar eigen motivatie om dit beroep uit te oefenen natuurlijk. Wel heeft iedere hulpverlener een sterke intrinsieke reden om dit vak uit te oefenen.

De rol van hulpverlener is een uitdagende rol. Je stelt jezelf beschikbaar om mensen te helpen waarbij je je eigen persoonlijkheid op een lager pitje zet en de ruimte wil geven aan een ander. Daarbij zet je natuurlijk je expertise in om daadwerkelijk iemand verder te helpen. Prachtig als dat lekker loopt.

Maar wat als er een rol bij komt die je liever niet in neemt? De rol van patiënt om precies te zijn.

Er zal dan echt een verandering optreden die veel invloed op je zal hebben. Wedden dat je je eigen rol als hulpverlener anders gaat zien?

In 2017 werd ik een keer kankerpatiënt. Geen leuke rol om in te rollen. Geen fijne wending in mijn leven. In een keer ging het om leven en dood. Veel dingen die eerder triviaal waren, vielen in een keer in het niets. Het zet een hoop zaken in een ander perspectief. Later dat jaar werd ik moeder van een patiënt (mijn dochter werd te vroeg geboren en 11 weken ziekenhuisopname volgde) en ook die rol was ik eigenlijk niet van plan geweest om in te nemen. Maar het gebeurde wel.

In dat jaar heb ik veel soorten hulpverleners ontmoet en heb ik geleerd dat je als patiënt enorm afhankelijk van ze kan zijn. Ook zag ik in dat hulpverleners je kunnen maken of breken. Echt letterlijk zo.

Zijn die laatste categorie slechte hulpverleners? Nee hoor. Ik ga geen collega’s afzeiken of een in een slecht daglicht zetten. Nooit.

Wel kan ik zeggen dat je als patiënt kwetsbaar bent en erg sterk afhankelijk kan zijn van je hulpverlener. En die afhankelijkheid is vaak niet fijn.

Dat inzicht heb ik mee genomen en heeft me een nieuwe blauwdruk gegeven in hoe ik mijn werk uitoefen. Ik geef mijn patiënten veel autonomie en ik zie dat het gewaardeerd wordt. Verder heb ik na mijn herstel van alles duidelijker keuzes gemaakt in wie ik wil behandelen. Liever “zwaardere” problematiek zoals terminale zieke mensen, psychische klachten, kanker, chronische pijn etc dan “lichtere” problematiek zoals wat nek/schouderklachten.

De rol van patiënt was niet leuk om te spelen en gelukkig is die tijd voorbij maar het heeft mijn wensen en behoeftes in hoe ik mijn werk wil uitoefenen wel scherper gemaakt. Gelukkig heb ik er ook naar geluisterd en voer ik het daadwerkelijk nu ook uit.